Zaterdag 22 april
Amsterdam – Londen – (Atlanta)
Anten brengt ons naar Schiphol. Een probleemloze rit. Voor de deur afgezet. Bagage afgegeven en gemeld bij de assistentie. Lilian komt een bekende tegen bij de balie van de assistentie. Deze meneer heeft een leidinggevende functie en we worden hierdoor met alle egards geholpen, krijgen de luxe rolstoel en ook wordt ons koffie aangeboden. Die moeten we eerst opdrinken voordat we op pad gaan. We worden door een werkstudent opgepikt en die begeleid ons door de beveiliging checks en de douane. We komen ruim optijd bij de boarding balie aan en moeten geduldig wachten op onze vlucht. Dat komt goed uit omdat de vlucht voor ons naar Manchester vertraging heeft is het heel druk en kunnen we genieten van de diverse mensen die daarnaartoe gaan. Voor de rest is het saai en wachten.
De vlucht naar Heathrow is probleemloos, maar daar aangekomen gaat het mis! We missen door de assistentie die British Airways onze connected flight. Eerst wachten in het vliegtuig, waar we netjes werden behandeld door de stewardessen. Krijgen een lekkere kop thee met koekjes voor het wachten op de assistentie. Het blijkt dan al snel dat we de vlucht naar Atlanta niet gaan halen. We worden door de assistentie bij customer service neergezet en wachten op wat komen gaat. Daar wachten we weer tot we een ons wegen voordat ze met ons verder gaan. We worden ondergebracht bij het Sofitel hotel die tegenover het vliegveld ligt. Krijgen een survivalkit mee, met slaapshirt tandenborstel 🪒 met scheerschuim kam en de hele reutemeteut. We worden helemaal tot in onze kamer begeleid (binnen gerold). We krijgen vouchers voor diner en ontbijt. Het enige is dat we een dag kwijt zijn in Atlanta. Morgen om dezelfde tijd vliegen en s’avonds aankomen en dan door naar de volgende verblijf. Maar eerst worden we naar het hotel gebracht door de assistentie. Hij begeleidt het inchecken aldaar dus dat verliep snel en gesmeerd. We installeren ons en pakken de survivalkit uit.
Even tot rust en tot onszelf komen. Het wordt etenstijd. Dus begeven we ons naar het restaurant van het hotel waar we uit een bescheiden kaart twee couverts mochten kiezen. De drank moesten we zelf betalen. We bestellen Caesar salade, die overig bijzonder vers en lekker was. Als hoofdgerecht nm n we buurt chicken. Kipstukjes in een rode curry van India’s keuken met naanbrood en een soort van dunne kroepoek met een rijst met nootjes en en lekker gekruid. Bestellen er twee Coronaatjes bij en het feestmaal is compleet. We hebben twee vouchers van ieder 10 pond gekregen, die vandaag besteed dient te worden. Dus besluiten we een wandelingetje naar de terminal te lopen om daar de vouchers stuk te slaan op water 💦 fruit en twee een soort van krentenbollen. Langzaam lopen we terug naar het hotel om op de kamer wat televisie te kijken (Brittannië Got Talent) thee te drinken die Lilian gemaakt heeft en de aardbeien 🍓 op te peuzelen, echt snoepen. Hierna gaan de oogjes toe, het was een inspannende dag.
Zondag 23 april
Heathtrow – Atlanta
Netjes op tijd wakker geworden en met de survivalkit aan de slag gegaan om ons weer toonbaar te maken voor een nieuwe poging om naar Atlanta te geraken. We ontbijten van de voucher van British Airway. Het ontbijt was heerlijk en voldoende om de dag door te komen. We trutten nog wat aan en begeven ons naar de lobby. Hier zouden we opgehaald worden door dezelfde jongeman die ons gisteren hiernaar toe heeft begeleid. Afgesproken was dat dit om 12 uur zou plaatsvinden, maar helaas liep dit toch uit met ruim een half uur. Ik word de terminal opgeduwd (Lilian loopt zelf). We worden gedropt en wachten op de verdere actie van de assistentie. Die volgde snel hierop en gaan we naar de security. Dit verloopt toch iets anders dan in Nederland. Geen voorkeursroute en in de rij aansluiten. Gelukkig valt het wachten mee en dan door naar de douane 🛃. Dit gaat beter/ sneller. We worden bij een nieuw punt neergezet met de mededeling dat we klokslag 3 uur worden opgehaald om naar de gate te worden gebracht.Het wachten wordt wat langer, want de vlucht is met anderhalf uur vertraagd. I.p.v. 10 over vier gaan we om kwart voor zes de lucht in. Na een toch wel lange middag wachten, worden we ingeladen in een elektrische wagentje en krijgen een toeristische route over het vliegveld, gaan speciale liften in, speciaal voor dit soort vervoersmiddelen en komen via ondergrondse sluipwegen aan bij de gate. We krijgen hier een speciale behandeling en gaan als een van de eerste boarden. Dat is wel lekker.
De vlucht verliep verder probleemloos. Maar door de vertraging komen we om half elf op de bestemming aan. Nog nooit zo snel door de douane in Amerika gekomen en de koffers rolde ook vrij snel van de band en werden we door de Amerikaanse begeleiding snel naar de shuttlebus voor de huurauto gebracht. Krijgen weer voorrang en nemen snel plaats in de bus en met een 💀👹👺 en een zucht zijn we bij de Alamo onze huurauto company. Het regelen van de huurauto verloopt vlot totdat we de creditcard moet afgeven voor een borg. Vanaf hier liep het toch niet zoals we gepland hebben. Het blijkt dat we de pincode van de creditcard niet op orde hebben. Dan maar de debetcard. Je snapt het wel, die werkte ook niet. In “ blindepaniek” naar de bank op het noodnummer gebeld. Helaas na drie keer bellen is het niet mogelijk om vanuit de bank iets te regelen voor de betaling. Voor de creditkaart ligt het probleem bij ons en de debiteur is door het computer programma van het verhuurbedrijf. Het lijkt er sterk op dat we een zeer korte vakantie krijgen. In een ultieme poging om de juiste pincodes te bemachtigen, ze Lilian de hulptroepen in. Eerst bellen we Marja. Die ligt nog te slapen. Hierna doen we een poging bij Allerd. Die wordt wakker van het belletje van zijn zus. Hij wordt voor ons karretje gespannen om naar Beverwijk te rijden. Marja is ondertussen wakker geworden en ziet dat wij haar hebben geprobeerd te bereiken. En belt terug. We leggen het probleem en de oplossing voor. Samen met Allerd gaat ze ons probleem oplossen. Een ander probleem is dat het verhuurbedrijf bijna gaat sluiten. We zien ons zelf al als clochards slapen de de hal waar we zitten. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Allerd en Marja vinden tot onze blijdschap de codes. HOERA 🎉. Nu kijken of ze werken😬. Bij de eerste poging doet mijn creditcard het niet. Ik durf geen tweede poging te doen met mijn creditcard. Dan die van Lilian, dan is het feest 🎈🎉 , die van Lilian werkt, we krijgen een auto mee. Op naar het hotel in Atlanta om in te checken. Om half drie s’ nachts komen we aan om in te checken. Daar blijkt dat dit eigenlijk niet meer mogelijk is omdat het al maandag is en dat wij dan niet meer over de kamer te beschikking. Maar gelukkig zit er een heel aardige dame achter de balie en met veel kunst en vliegwerk kunnen we een kamer krijgen en passant regelt ze ook het ontbijt en kunnen we kostenloos kunnen parkeren. We gaan snel de kamer in en vallen als een blok in slaap.
Maandag 24 april
Atlanta – Gatlinburgh
Na een goed ontbijt in het hotel in Atlanta maken we ons klaar voor een autorit van 5 1/2 uur. Dit wordt een mooie rit over secundaire wegen langs mooie landschappen en vergezichten. Onderweg gestopt voor het aanvullen van water en snack voorraad. Het laatste stuk van de route was echt heel indrukwekkend. De weg ging over in een slingerwegen met leuke hoogte verschillen en door wonderschone natuur. We zijn de Smokey Mountains binnengereden. Nog even gestopt om enkele mooie foto te nemen en dan door naar onze hotel in Gaitlingburg. Leuk hotel maar een beetje out dateted. Het stadje zelf is 1 grote toeristische gebeuren. Maar wel gezellig. We hebben er nog even rondgelopen. Daar nog enkele foto’s genomen en terug naar het hotel gelopen om het ontbijt voor morgen en het avond eten te regelen. Het avond eten was simpel maar erg goed en veel. We hebben het niet eens helemaal opgekregen. Dan terug naar de kamer om voor de kamer op het balkon met uitzicht op het zwembad met waterval nog de dag te laten inzinken en te genieten van een kopje koffie. Het wordt tijd om het bed op te zoeken. Wat we ook gaan doen en vallen beidden als een blok in slaap.
Dinsdag 25 april
Gatlinburgh
Na een goede nachtrust, lekker uitgeslapen, starten we dag langzaam op. Kop thee in bed en dan douchen/ aankleden en op naar het ontbijt. Het ontbijt is lekker! Typisch Amerikaans met eieren, bacon, aardappelen, brood ,cornflakes en fruit. Na het ontbijt terug naar de kamer en verzamelen we onze spullen voor deze dag. We rijden eerst naar het visitorscenter. We vragen aan de ranger wat we vandaag kunnen gaan doen. We krijgen de standaard vraag terug of we één dag of meer dagen blijven.ons standaard antwoord één dag. De ranger vertelt wat we moeten gaan zien, namelijk de New Found Cap, Clingmans Dome, dan naar Cherokee, En aan het einde van de dag de The Roaring Fork Motor Nature Trail. We lopen door de overzichtstentoonstelling waar je de dieren en planten kunt zien die in dit gebied aanwezig zijn. We zijn benieuwd wat we gaan zien onderweg.we stellen als doel: een beer! We doen wat aankopen in het winkeltje; een wandelstok voor Co, een magneetje voor Romy en een parkeervignet zodat je overal in het park mag stoppen. We hebben nu alles wat we nodig hebben en kunnen vertrekken. We rijden door een prachtig natuurgebied, onderweg stoppen we bij diverse uitkijkpunten waaronder New Found Cap waar we mooie vergezichten hebben en een paar leuke foto’s nemen, en daarna bij Clingmans dome. We zijn dan op het hoogste punt van de Smokey Mountains, 6643 ft. We lopen 750 meter maar met een flink stijgingspercentage was dat nog best een uitdagende bezigheid, onderweg kwamen we mensen tegen die aardig stuk zaten. Daar aangekomen hebben we een prachtig uitzicht over dit park.
Foto’s gemaakt en dan weer terug naar de auto voor het vervolgen van de route. We rijden naar het volgende visitorscenter en bekijken daar het kleine openlucht museum. Een museum waar we een oude woning, stallen en werkplaatsen bekijken. Deze gebouwtjes zijn origineel en verplaatst vanuit de bergen. We rijden door naar Cherokee, het indianendorp, maar dat zag er meer uit als een toeristische attractie. Het spreekt ons niet aan en we besluiten terug te rijden richting Gatling. Onder weg staan we in een kleine file ik zeg tegen Lilian dat ze haar telefoon in de aanslag moet houden: Is it a bear of a deer? Het is een moeder beer met drie kleintjes. Ze zijn ver weg, maar toch nog goed te volgen. Dan door… we rijden naar het hotel (ligt aan de weg naar The roaring Fork Motor Nature Trail) voor een sanitaire stop en rijden dan verder. Wat een prachtige loop.
Kleine file in het bos?! De ranger, langs de kant van de weg, wijst ons op een beer liggend op een tak hoog in de boom. Dit hebben we nog niet eerder gezien. We kijken even en rijden dan door naar de watervallen trail. Een mooie wandeling, maar we besluiten om het niet helemaal af te lopen en keren terug. Lilian loopt nog even naar de beer in de boom. Ze komt net op tijd om te zien dat de beer opstaat en uit de boom klimt en het bos inloopt. Dat naar beneden klimmen doet hij heel soepel en snel. Weer in de auto en de loop afronden. We rijden over smalle slingerwegen terug. We komen laat aan in het hotel. We gaan eerst eten. Dit keer een Griekse wrap met lamsvlees en een Griekse salade. Erg lekker. Daarna een kop koffie met uitzicht op het zwembad en dan lekker slapen.
Woensdag 26 april
Gatlinburgh – Nashville
Lekker geslapen en nog even wakker worden met een kop thee en de iPad. Dan douchen, aankleden en ontbijten. Na het ontbijt, spullen pakken, uitchecken en op weg. Eerst even tanken in het dorp, zodat we met een volle tank op weg kunnen naar Nashville. Het regent als we Gatlinburg verlaten. Maar gedurende de reis wordt het warmer en droog. De rit verloopt soepel, de snelwegen zijn goed te doen en we houden een lekker tempo aan. Onderweg nog even een p pauze gedaan bij een rest area. Die was zeer goed onderhouden en het was bijna een feestje om er te mogen ….. We komen vrij vroeg in de middag aan bij het hotel. We installeren ons eerst in de kamer en gaan een plan maken om in Nashville te komen met de wagen. We checken op internet welke parkeergarage we het beste kunnen nemen en gaan dan naar beneden. Beneden bij de receptie checken we nog even of zij kunnen aangeven welke parkeerplaats 🅿️ we kunnen aandoen in Nashville. Ze kijkt ons aan en zegt, is het niet beter als jullie met de shuttlebus gaan? Wij kijken elkaar aan en knikken, das een mooie oplossing. Ze besteld de shuttlebus voor ons. De shuttlebus bus rijd op het hele uur, even wachten en daarin hij al. In een poep en een scheet worden we naar Nashville gereden en vlakbij de hoofdstraat afgezet. Een stukje lopen en dan. Overal klinkt countrymuziek. We kijken een beetje verbaasd, de straat in. Wat een drukke gezelligheid. Allemaal kroegjes met live muziek, echt geweldig. We lopen de straat uit en duiken ondertussen enkele schoenenwinkels in, om naar cowboylaarzen te kijken. Wat een prijzen durven ze hiervoor te vragen, het kan wel oplopen tot $ 567,99. We kijken maar kopen niets. Aan het einde van de straat steken we over om terug te lopen. Terug slenterend kunnen we de verleiding niet weerstaan. We duiken een kroegje in waar een liveband met een zangeres aan het spelen waren. Hier nemen we een plaatselijke gebrouwen biertje State Park Blonde. Hij smaakte heerlijk en met de muziek erbij was het helemaal af.
Naar lekker lang naar ze geluisterd te hebben, besluiten toch om verder te gaan. Onder het lopen bedenken we dat het wel eens tijd wordt om naar het hotel terug te keren en op de kamer een chippie en een cola te nemen en ons dan op te maken voor het avondeten.
Het was een kort stukje lopen vanaf het hotel naar de “Santa Fe restaurant”, weer een keten die nieuw voor ons was. Aangekomen moeten we een kleine tien minuten wachten voordat er een tafel beschikbaar is. Gelukkig hadden we in het hotel al de menukaart bestudeerd. We wisten al dat het een Ribeye zou worden met een side dish van salade en fries. Maar wat we erbij zouden drinken was een probleem op zich na wat heen en weer gekaatst met drankjes neemt Lilian een Bud Light en ik hou het bij een Heineken 0.0🤔😁 We bestellen en voordat we het weten staat er een salade met Ranch dressing al voor de neus. De Ribeye volgt al snel met de fries. We hebben best wel trek dus vallen direct aan en hebben het zo achter de kiezen. We wandelen terug naar ons hotel en nemen een koffie, kijken tv, ede pedde en de ogen beginnen alweer zwaar te worden dus het bed lonkt. En roept morgen is een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Donderdag 27 april (Koningsdag)
Nashville – Memphis
Zo, we worden wakker op onze gewone tijd. We doen rustig aan, kopje thee om op te starten, dan douchen en aankleden om vervolgens naar het ontbijtzaaltje te gaan. Het is een complementair ontbijt. Dat houdt in do it yourself ontbijten. Helemaal niets mis mee. We hebben wafels met sirup, eieren en spek met brood en yoghurt met cereals. Lilian raakt in gesprek met een meneer een tafeltje naast ons. Het wordt een leuk gesprek over onze en zijn reizen en verblijven in Amerika en Europa. Hij blijkt een hoge Piet te zijn in de aviation wereld, denk hierbij aan NASA, Bell aircraft manufactor. Later mengt er ook nog een Franse Canadees in het gesprek, die hier was voor een conferentie, zoals later uit het gesprek blijkt ook voor de aviation. We gaan terug naar de kamer en pakken de laatste spullen in en checken uit. Het is ondertussen gaan regenen 🌧️ Dit was ook voorspeld en hierop hebben we de planning ook een beetje omgegooid. In plaats van de kortste route om snel in Memphis ten zijn, nemen we de toeristische route. Die duurt dan wel één uur langer, maar de omgeving en de stadjes die we doorkruisen maken dit helemaal de moeite waard. Om de dag goed af te sluiten gaan we op verzoek van Lilian bij een Mall langs. De Tanger Outlet Southhaven. Hier scoren we enkel truitjes. Wat ook grappig is om te melden is dat de regen halverwege de rit stopt en de temperatuur oploopt naar de 70’s. Na het shoppen, rijden we Memphis in en vinden gemakkelijk ons hotel. Een leuke groot modern hotel met de naam Indigo. We checken in en zetten de wagen in de parkeergarage van het hotel. We installeren ons en gaan op zoek via het internet naar een plek om te eten. Twee serieuze opties doemen op een tentje direct naast het hotel of een tent op 250 meter van het hotel. Het wordt de Bress Door. Een Ierse pub en ja daar moeten we dus 250 meter lopen. We eten hier een Ierse stew en nemen hier een plaatselijke biertje bij. Het eten is zo op, erg lekker. Hierop naar het hotel en dan nog even wat lezen, koffie en tv kijken en dan worden de oogleden toch wel zwaar. Tijd om te slapen en morgen weer gezond opstaan.
Vrijdag 28 april
Na een goede nachtrust blijven we nog even liggen, Lilian valt weer in slaap en 💤 snurkt erop los. We weten ons toch uit bed te worstelen en maken ons op om te gaan ontbijten. De diner van het restaurant lijkt ons niet geschikt, reden omdat er geen mensen aanwezig waren. Dus lopen we richting Mainstreet waar we dachten iets te vinden naar onze gading. Ik had een diner op internet 🛜 gevonden die ons wel geschikt leek. Café Keough, Apple kaarten gaf de looproute aan, die wij braaf volgden. Een loopje van 7 minuten zou ons daarheen brengen. Dat liep ietwat anders dan we hadden gedacht. Aangekomen op de plek die kaarten aangaf was er geen Café Keough te vinden. En zo gauw was er ook niets anders te vinden. We lopen een Starbucks binnen om dan maar iets te drinken en een broodje te kopen. Maar dat was wel wat weinig en we hadden duidelijk hier geen trek in. We besluiten naar het hotel terug te lopen om daar een banaan te gaan eten en dan naar Graceland te rijden. We kijken om ons heen hoe we moeten lopen en tot onze verbazing zien we daar café Keough. Onze gemoedstoestand verandert op slag en we gaan het café in om te ontbijten. 🥞 De entourage is erg leuk en de menu is op de muur gekalkt op een groot zwart bord. We besluiten een grote zwarte kop koffie met een bagel te bestellen. De bagel was er een met ei, bacon en kaas met daarnaast een cupje met fruit. Was erg lekker maar het was niet al te veel. Later in het hotel zullen we als toetje ieder een banaan nemen. In het café zitten we een beetje naar buiten te staren en zien we een trolleybus rijden. Ik googel en zie dat de opstapkosten maar een dollar per persoon zijn. Je kan overal in stappen en uitstappen en elke keer kost dat een dollar. We zien ook dat een dagpas 2 dollar p.p. is en beslissen om die dan te gaan nemen. Na het eten lopen we naar het hotel en eenmaal in het hotel om ons om te kleden, want het was niet al te warm en nu we besloten hadden s’middags de Bealestreet te doen en s’ochtends naar Graceland te rijden. Na ons omgekleed te hebben, zet ik de route in Apple kaarten uit naar Graceland. Het is een rit van een kleine 20 minuten. Daar aangekomen rij ik eerst de ingang van de parkeerplaats 🅿️ voorbij. Dus omdraaien en dan de parkeerplaats op. Dan zijn we enkel voor de parkeerplaats $ 10,00 kwijt. We lopen naar de ingang van het “pretpark” Graceland in. Bij de kassa’s staat al een aardige rij mensen. Wij zien de prijskaartjes die aan de verschillende tours hangen en schrikken hiervan. Ze zijn gewoon belachelijk. We besluiten daarom op eigen houtje rond te lopen en maken hierbij enige foto’s. Tijd om terug te keren naar het hotel. Maar besluiten om eerst nog wat boodschappen te doen. Wij reden daarom nog een stukje door naar een supermarkt. Het wordt Kroger, een plaatselijke grootheid. Hier kopen we muffins, blueberries natuurlijk en bananen met jus de orange. Terug op de kamer nemen we de “ lunch “ tot ons om daarna naar de Mainstreet te lopen en een trolleybus te nemen.
We stappen eerst de verkeerde in, die ging niet in de richting waar wij naartoe wilden. Dus naar de andere kant van de rails gegaan om daar in te stappen. We moeten 12 minuten wachten op de volgende, want die wij wilden hebben reed voor onze neus weg. Hierop lopen we naar de kant waar de Missisippi langs de stad stroomt. Op een plek hebben we een mooi uitzicht en nemen foto’s. Hierbij valt mijn stok, die ik in de Smokey Mountains heb gekocht, van een talud. Om hem terug te krijgen, klim ik over een hekwerk en via een paal kom ik op een helend vlak te staan waar mijn stok ligt. Ik grijp hem snel en maak dat ik weer over het hek klim en blij naar Lilian kijk met de blik die heb ik mooi teruggehaald. We wandelen terug naar de Mainstreet waar we de trolleybus nemen. We nemen eerst een gewone rit voor een dollar, maar nadat een paar andere toeristen waren ingestapt die geen klein geld hadden en die vroegen hoe het werkte, hebben we voor nog een dollar erbij een dagpas gekocht. We rijden naar het eindpunt (South) van de lijn, er waren eigenlijk twee eindpunten, één South en een North. Hier stappen we over op de lijn die langs de Mississippi loopt. Maar door een detour in de route krijgen we maar een klein stukje hiervan te zien. Terug bij het South einde van de lijn, stappen we over op de main lijn en nemen 1 halte om bij het museum van national civil rights. Deze is vastgebouwd aan het motel (Lorraine) waar dr. Martin Luther King is doodgeschoten. Dat was best indrukwekkend om het balkon te zien waar hij is neergeschoten en het raam aan de overkant waarvan af dit is gedaan. Over de weg tot aan het motel ligt een smalle strook van natuursteen van de baan die de kogel heeft afgelegd. Echt bizar. Naar hier een tijdje te hebben gestaan, besluiten we dan eindelijk naar het befaamde Bealestreet te gaan. Twee haltes met de trolley. We stappen uit en lopen de straat in. Dit is echter een kleine deceptie. Wat een vergane glorie en een wanhopige poging om er iets van te maken. We lopen de straat op en neer en besluiten dan langzaam via de Mainstreet naar een restaurantje te lopen, want het was ondertussen etenstijd geworden. We hebben trek in spareribs en zoeken daarom naar een tentje die we morgens hadden gezien. Helaas konden we deze niet meer terug vinden. Hierdoor komen we bij een bbq 🍗 en spareribs tentje terecht. Rendez-vous. We lopen er eerst voorbij en een proper probeert ons te overhalen naar een smoezelige steegje te wijzen om zomaar het restaurant te komen. We zien een ander restaurant twijfelen en draaien toch om, om door de proper de weg te laten wijzen door de steeg en dan rechtsaf. Wij geven hem twee dollar voor zijn hulp en komen bij het restaurant aan. We worden snel aan een tafeltje geholpen en we bestellen een biertje. Lilian schrikt. Oei een zeer donker biertje. Ze is bang dat die niet te drinken is en ik neem dan ook gelijk een slokje en zeg, die is lekker zeg, en dat is tie dan ook echt. Super biertje. De door ons bestelde spareribs komen snel daarna. Vingerlikkend goed spul. En de side dish is ook heel lekker een Coleslaw en een bonenprutje. Dus erg lekker gegeten. Hierop lopen we terug naar het hotel om nog koffie te drinken wat tv te kijken en om te gaan slapen. Want morgen is er weer een avontuur te beleven.
Zaterdag 29 april
Het ochtendritueel is hetzelfde als gisteren. Na het douchen gaan we naar de diner die we gisteren gespot hadden toen we over Mainstreet liepen. Maar daar aangekomen is het gesloten. We vallen terug naar het Café Keough. We komen aan en we bestellen een large koffie en Belgische waffels. Dat was geen verkeerde keuze. In mijn linker ooghoek zie ik op de tv, die in een achteraf hoekje van het café hangt, dat de sprintrace van de formule 1 aan de gang is. Ik sta op en loop ernaartoe en zie de laatste 5 ronden. Verstappen wordt derde en Nicky de Vries doet het ook niet slecht. Hij startte als laatste en eindigde op de 14de plek. Terug in het hotel maken we ons op voor de rit naar Natchez. Ik heb drie opties, de snelste de langste en daartussen in en iets minder lange route. We kiezen in eerste instantie voor de een na langste route. In verband met het slechte weer van de laatste tijd en de kans op d-tours door overstromingen. Na nog geen 6 kilometer, besluiten we toch om de langste te nemen. Die scheelt echter maar een klein kwartiertje. Even stoppen op de CarPlay de juiste route aantikken en op weg voor de route die het dichtst langs de Missisippi gaat. Later onderweg hebben we nog geen 15 minuten erlangs gereden. Was echter wel een erg fijne 15 minuten van de rit te zijn. De rest van de 5 uur durende rit hebben we enkel gestopt voor benzine en een sanitaire stop. In Natchez aangekomen rijden we rechtstreeks naar ons hotel. Best wel een bijzonder hotel met een eigen casino aan de oever van de Missisippi. We installeren ons in de ons toegewezen kamer en gaan het dorpje bekijken. Maar eerst langs het visitorscenter om ons te laten informeren wat er te zien is. We krijgen verschillende opties aangereikt. Het blijkt dat de Mainstreet of downtown maar een halve mijl verderop is. We besluiten te lopen en niet de shuttle bus van het hotel te nemen. We lopen het dorp in en kijken naar de resten van een oud fort en slaan even later af naar een soort van boulevard bij de rivier. Het ziet er ineens donker uit een we horen in de verte gedonder van onweer. We gaan dan richting Mainstreet, het wordt namelijk weer tijd om het avondeten te regelen. We staan op een kruispunt om te kijken welke route we zullen nemen als het onweer ⛈️ losbarst met een stortbui van een omvang zoals wij die niet gewoon zijn. Tja, daar sta je dan. Maar een geluk bij een ongeluk staan we onder een luifel en worden we enkel koud, maar niet nat. Maar we zitten wel met een ander probleem, want we hebben nog niet besloten wat en waar we gaan eten. Maar zoals dat gaat zien we in de verte hoop gloren. De Pig Out Inn. Dit blijkt een BBQ tentje te zijn die door de locals plat gelopen wordt. Het is een soort van snackbar maar dan voor 🍗BBQ. We gaan naar binnen en bestuderen de kaart. Na enkele leuke gerechten te hebben gezien, besluiten we de combo van drie te nemen. Pulled Pork, beef brusket en ribs. Met als sides neem ik de coleslaw met de corn-bean salad, Lilian neemt de coleslaw en de baked beans. We toppen dit af met elk een corona-biertje. Het is echt boven onze verwachtingen. Wat een lekkere schotel hebben we gekozen. Super gewoon. We gaan naar buiten en het is ondertussen gestopt met regenen. Toch besluiten we om met de schuttlebus terug naar het hotel te gaan. Dit houdt in dat we eerst naar het casino van het hotel lopen, dat niet ver van de snackbar beneden aan de oever van de Missisippi ligt, maar de route er naar toe is een erg stijle afdaling. Na de ingang van het casino worden we opgevangen door de ja, hoe moeten we haar omschrijven… het is geen security en ook geen gastvrouw maar iets daar tussenin. Om naar binnen te komen moet Lilian de rugtas openmaken om te laten zien dat er niets dreigends in zit. En we geven direct aan dat we de shuttlebus bus naar het hotel willen, maar ook nog even binnen willen kijken 👀 hoe het eraan toegaat in het casino. Je snapt wel dat het geld daar flink rinkelt. We blijven even bij de roulettetafel staan en kijken naar een stel dat zit te gokken. De man verlies snel zijn geld terwijl zijn vrouw steeds wint. Leuk om te zien. Hierna vragen we om de shuttlebus, die na even wachten komt en ons naar het hotel brengt. Daarna naar boven, douchen,even een review van de dag optikken met een bakje koffie en dan slapen om morgen door te rijzen naar New Orleans, met misschien een tussenstop in Botan Rouge.
Zondag 30 april
Natchez – Saint-Franville – Botan Rouge – New Orleans.
Wakker geworden, douchen/ aankleden en ons direct naar de lobby gehaast om het ontbijt te nuttigen die hierbij zat. Het was erg lekker maar na de spek eieren en muesli, ( en koffie en orange jus ) bleek er toch nog een gaatje te zijn. Dat werd een muffin met nog een bak koffie om het weg te spoelen. We gaan naar boven, pakken onze spullen en checken uit. We hadden besloten om het rondje van de hop on hop off bus te rijden. Maar we zijn het kaartje 🎫 kwijt, dus gaan we eerst naar de visitorscenter om een nieuwe te bemachtigen. Lilian instrueert mij hoe te rijden, ze is dus mijn navigatiesysteem. Het eerste gedeelte van de rit verloopt soepel totdat we voorbij ons doel schieten. We rijden de plantage voorbij. De Mansion heette Melrose. Even doorrijden en dan een u-turn maken om dan het terrein op te draaien. Parkeerplaats genoeg. Na geparkeerd te hebben lopen we het terrein op om de Mansion en de bijgebouwen, waaronder de slavenverblijven te bekijken. Er is een toer op het terrein met een Ranger, maar die nemen we niet, die duurt te lang, we moeten namelijk aan de eind van de dag toch in New Orleans eindigen. We doen de ‘doe het zelf tour’ met een QR code die je een gesproken tekst voorleest van het gebouw waar je voor staat. We zijn het gebouw niet in geweest daarvoor moest je de tour met de Ranger doen. Het landgoed is wonderschoon. De foute rijkdom straalt ervan af. Maar mooi en fijn is het daar wel. Na dit bekeken te hebben gaan we door met de rondrit van de Hop on Hop off rit. Op naar de Forks of the road. Hier werden in Natchez de slaven verhandeld. Dit heeft tot net voor het einde van de civil war geduurd, ruim zestig jaar lang. Maar om daar te komen nemen we net de verkeerde afslag en moet ik met driemaal rechts op de plek juiste plek terecht komen en dat lukte wonderwel. Het monumentje dat daar ter nagedachtenis is opgericht is best nog wel indrukwekkend met verslagen van de mensen die toen slaven en eigenaars waren. Hierna nemen we nog een paar foto’s en rijden naar de oever van de Missisippi om daar nog wat te foto’s te nemen. Dan besluiten we om in plaats van direct naar Baton Rouge te rijden (dit hadden we gisterenavond al besloten) er nog een tussenstop in te bouwen. Het wordt Saint Franceville. Nog niet op weg zien we een keurig uitziende supermarkt. Ik gooi het stuur om en voordat we erg in zijn we binnen en scoren onze lunch en nog voordat we afrekenen doen we een plas. Na een korte rit van 11/2 uur komen we aan in een liefelijk stadje, met een leuke weg naar de oever van de Missisippi met een ramp waarop ze hun boot te water kunnen laten. Of weer op de trailer te manoeuvreren. We zien een poging om een boot te water te laten, die jammerlijk mislukte. Een een geslaagde poging om een klein bootje op een trailer te varen en zo goed op de aanhanger vast te maken. We eten daarbij de broodjes die we hiervoor speciaal hebben aangeschaft. Dit was een leuke onderbreking van de reis. We nemen de route weer op en gaan naar Baton Rouge, een klein uurtje rijden. We komen aan bij Baton Rouge en hier hadden we ons op verkeken. We dachten dat een leuk klein stadje zou zijn maar het is meer een grote wereldstad. We rijden downtown in en vinden een parkeerplaats, die even later blijkt een invalide parkeerplaats te zijn. We dachten in eerste instantie om een stukje te lopen hier, maar hebben dat niet gedaan. Lilian vindt in het reisboek een alternatief. Er blijkt nog een stukje originele Swamp te zijn in Baton Rouge. Ingebouwd in een industrieterrein en op een klein kwartiertje van waar we nu staan. Aangekomen bij de Swamp lopen we naar het visitorscenter.
Op de weg hiernaartoe lopen we langs een klein meertje meer een vijver waarin we schildpadden zien zwemmen. Binnen in het visitorscenter is een klein tentoonstelling van de dieren die in de Swamp leven. Het meerendeel slangen, eenden en amfibieën alsook verschillende vogelsoorten. Om hier een rondje te lopen kost ons $ 6,46. Het was het waard, het is een leuk rondje en je doet zo een bijdrage aan het stukje moeras om dit in stand te houden. Op weg naar de auto blijven we bij de grote vijver om daar kleine visjes te bekijken blijkt daar ook meerdere zeer grote schildpadden 🐢 te zitten, die best wel angstaanjagend te zijn. Vanuit het niets zie je de kop van deze schildpadden omhoog komen en een hap nemen. Ik weet niet of ze naar de kleine visje happen of naar het voer dat een klein meisje in de vijver werpt.
Na deze leuke onderbreking gaan we verder naar New Orleans. Dit wordt nog 1 uur en 20 minuten in de auto 🚘 over de highway’s. Wat ook weer bijzonder was daar we op een gegeven moment over het moeras rijden. Ik denk wel 10 tot 20 kilometer over een snelweg gebouwd op betonnen palen. Dat was gaaf. Wat ook bijzonder is dat je op een gegeven moment rijdt op een stuk met allemaal aansluitingen en afritten met ruime bochten en dat je dan opeens ook je afslag moet nemen en dan direct in de stad bent. Na nog een klein stukje en we zitten downtown in het France quarter. Ons hotel Bienville ligt hier midden in. Ik rij in eerste instantie er zo voorbij maar na drie keer rechts ziet Lilian het liggen. Een boutique hotel 🏨 echt bijzonder leuk. Alleen het parkeren 🅿️ is bijzonder we komen aan en we rijden het hotel in waar een paar parkeerplaatsen zijn. Het blijkt dat het parkeren daar $40 per dag kost en we moeten de sleutel achterlaten. We checken in en gaan naar de ons toegewezen kamer 218, een mooie grote maar toch romantische kamer. Het parkeren zit Lilian niet lekker en ze wil eigenlijk op de openbare parkeerplaats de wagen hebben. Dus we besluiten dit te onderzoeken. We steken de weg over en Lilian spreekt twee locals aan over de kosten die aan het parkeren hangt. Dat was schrikken $41 voor de eerste drie uur en daarna wordt er per uur nog een behoorlijk bedrag afgeschreven. Zo dat was even slikken en Lilian kan nu leven met $40 per dag. Daar het al vrij laat is gaan we zoeken naar een leuk eettentje. We komen uit bij een Thai’s eettentje. Hier bestellen we overheerlijke curry ‘s en een biertje erbij en het is af. Dan terug naar de kamer om nog even bij te komen van de dag en een kopje koffie. Onze ogen kunnen we niet openhouden en vallen als een blok in slaap.
Maandag 1 mei.
New Orleans:
Vanochtend redelijk vroeg wakker na een goede nachtrust. Het leek er in eerste instantie niet van te komen, daar de drukte in de straat waaraan onze kamer ligt nogal luidruchtig was door mensen die het weekend feestend afsloten. We starten rustig op, want vandaag gaan we de stad verkennen. Maar eerst opzoek naar een plek waar we kunnen ontbijten. We komen uit op Fleur du Liss. Op drie minuten lopen van het hotel. Hier hebben we een klein feestje, wat een ontbijt om je vingers bij af te likken 👅. Yummie. Twee eieren, hash browns, bacon, een worstje met twee pannenkoeken en een geroosterde broodje en een grote kop koffie. We hebben in het hotel al thee gedronken. Je hebt hier genoeg aan voor de hele dag. Dan gaan we terug naar het hotel om de tanden te poetsen en ons gereed te maken om ons in het stadse leven te storten.
We lopen naar de opstapplaats voor de streetcar, zo noemen ze hier de 🚋 trolley tram. Lilian koopt twee dagpassen, voor $6. Het eerste stukje met de 47 (rode lijn) waarna we overstappen op de groene lijn. Die gaan we tot het einde uitzitten, op advies van een Panamees, die hier gestudeerd had en het aan zijn familie wilde laten zien waar dit was. Het was een stevige ritje van bijna een uur. Dit bracht ons door de wijk Garden District, met victoriaanse grote huizen met zuilen en leuke veranda’s. Aan het einde van deze rit stappen we uit en moeten in een andere tram plaats nemen. Het bijzondere is dat de tram niet gekeerd wordt, maar dat de achterkant de voorkant wordt?! Maar eerst moet de bankjes waarop je zit, omgedraaid worden. Nou ja omgedraaid, de rugleuning wordt omgeklapt. Heel bijzonder en leuk om te zien. De rit terug leek sneller te gaan. We stappen uit bij een hoek waar de befaamde Bourbon street begint of eindigt, ligt eraan aan welke kant je dit begint. Wat een bijzonder en levendige straat is dit zeg. Een genot om er te lopen. Er is zoveel te zien en de sfeer die er hangt is geweldig goed. We lopen door tot we ter hoogte zijn van ons hotel en slaan af om daarnaartoe te lopen. Het wordt een pitstop om te plassen en even bij te tanken. Het is namelijk al vrij warm geworden, zo’n 27 graden. Na wat water en van schoenen te zijn gewisseld, ik dan in dit geval, beginnen we aan het middagprogramma. We lopen eerst naar de oever van de Mississippi. En lopen dit een stuk af. We kijken bij een raderboot die afgemeerd ligt. Lilian heeft trek in cola, maar die ligt nog in de wagen en bij het afgeven van de sleutel 🔑 voor de valet parking kunnen we niet bij onze cola, dus moeten we die kopen. Dit doen we in een kleine food court die aan de boulevard ligt. Na even gedronken te hebben, nemen we de street car naar het einde, zodat we naar de French market kunnen gaan. Even de weg over en dan lopen we deze markt op. Eerste deel hiervan staat vol van toeristische hebben dingetjes, leuk om naar te kijken, maar verder ook niet. Het tweede gedeelte is vele malen leuker. Hier gebeurt het. Vele eettentjes en weer met livemuziek. Bij het laatste eettentje speelt een bluesbandje en de zanger speelt ook saxofoon. Heel gaaf. In eens betrekt hij een voorbijganger bij zijn act en de man gaat hierop in, en dat monde uit dat hij op een koebel mee moet spelen en op het laatst staat hij en de bassist als laatste nog muziek te maken. Heel hilarisch allemaal. We nemen, nog even in een parkje vlakbij de muziek, de laatste slokjes van onze cola nemen voordat we verder gaan. We lopen weer langs de Missisippi en zien door een coaster die daar vaart eigenlijk hoe breed de Missisippi eigenlijk is. We worden nog aangesproken door een vriendelijke man. Hij wilde ons door middel van een mop enige dollars ontfutselen, maar ik kende deze al, iemand in New York had me hierbij al eens bij de neus genomen. We moesten beiden lachen en we lopen door. We steken de weg over naar het Jackson Square. Daar staat het standbeeld van de goede man, maar verder was het ook niet echt een bijzonder park. Weer gaan we naar Bourbon street die we geheel aflopen tot aan ons hotel, een hele loop. Maar zo geweldig gezellig. Overal klinkt livemuziek en geweldige mensen die een act aan het geven zijn. Deze straat leeft! Het wordt al laat als we bij ons hotel aankomen. We verblijven even in onze kamer totdat we trek krijgen. Even opgefrist en dan op zoek naar een leuke en lekkere stek om te eten. We dachten eerst in het hotel te eten, maar dat was het toch niet. We lopen nog een rondje voordat we eindigen op de hoek bij ons hotel. We zijn uitgekomen bij een fusion restaurant. Het eten was geweldig maar de bediening had ons verkeerd begrepen en dacht dat we wilde delen, wat echter niet het geval was. Maar om geen stennis te maken houden we het zo en gaan na gegeten te hebben naar ons hotel, om koffie te drinken nog even tv-sterren kijken en dan te gaan slapen. Morgen hebben we weer een rit van 2 uur en 44 minuten te doen om in Pensacola te komen.
Dinsdag 2 mei.
New Orleans – Pensacola.
Wakker geworden en opgetogen omdat we weer een ontbijt hebben gepland bij Fleur de Lis. Als we opschieten hebben we misschien een plek op het balkon. Dus gaan we snel aan de slag met ons klaarmaken om te gaan. Aangekomen zien we dat het balkon helemaal vrij is. We vragen om boven gezet geworden en ja hoor we mogen op het balkon gaan ontbijten 🥞 🍳🍮. Met het zonnetje erbij, heerlijk zowel het weer als het uitzicht en het eten. Dus een geweldige start van de dag. Na het eten oppert Lilian om naar de H&M te lopen. Gisteren hadden we daar, nadat we de winkel even geïnspecteerd hadden een leuke ‘tuin’ korte broek gezien. Ik zei dat ze die moest kopen, maar dat moest dus een dag bezinken en nu wilde ze kijken of deze echt zo leuk was als we dachten. We kwamen bij de winkel aan maar die was nog dicht. Over een kwartier zou hij open gaan en besloten we om door te lopen naar de oever van de Missisippi om daar even rond te hangen en te wachten dat het zover was dat de winkel open ging. We lopen terug en precies op het moment dat we bij de deur zijn wordt deze ontgrendeld en inplaats dat wij als eerste naar binnen stappen komt er van rechts een vrouw aan die als eerste binnen stapt😂. We lopen naar het schap waar de korte broeken liggen en vissen Lilian d’r maat eruit. We lopen naar de mannenafdeling om te kijken of er ook zo’n leuke ‘tuin’ korte broek is. Ja hoor, voor mij een zwarte nadat ik die midden in de winkel heb gepast. (Pashokjes waren nog dicht). Lilian past ook en wijkt uit naar een groene variant, na eerst voor een grijze te zijn gevallen. We gaan dus met twee broeken naar buiten en terug naar het hotel om ons klaar te maken voor Pensacola. Nu nog uitchecken en kijken of we de huurauto terug krijgen. Je weet het nooit met dat valet parkeren. Misschien hebben ze wel joy gereden ermee en is de benzine op of nog erger deuken of zo. Maar dat valt achteraf allemaal mee. Bij het wachten in de lobby worden we aangesproken door Nederlanders met de vraag of we nog tips voor ze hebben. We delen nog wat ideeën voordat we in de wagen stappen en wegrijden voor een rit van 3 uur.
We kiezen voor de snelste route naar Pensacola. Onderweg zit Lilian met Marja te appen door via hotspot gebruik te maken van de prepaidkaart waarop mijn telefoon draait. (Tel. 609-973-3081).We rijden direct op het hotel aan en checken in en zoals gepland gaan we eerst naar het Visitorscenter nabij het oude binnenstad. Want Pensacola is groot. De dame van het visitorscenter geeft ons een uitleg over de Beaches en een rondleiding voor downtown. We besluiten eerst naar de binnenstad te gaan en lopen een route die de dame ons gegeven heeft. We zijn hiermee een uurtje zoet. Lopend naar de auto zien we de brug naar Pensacola Beach. Stappen in en gaan op weg. Het is een super rit, een mooie weg met twee super bruggen en we gaan door een tolhuis waar we niet hoeven te betalen, dit gebeurt achteraf doormiddel van een foto van je nummerbord en wordt bij de verhuurbedrijf neergelegd en later doorbelast aan ons. Het doet ons sterk denken aan Sarasota. Er hangt dezelfde sfeer. We rijden langs het drukste gedeelte van Pensacola Beach en zijn in eerste instantie op weg naar een fort. Maar dat bleek toch te ver weg. Dus zetten we de wagen op een parkeerplaats en lopen het strand op. Hagelwitte strand en een ruige zee, het waait nogal. We dachten er rustig te kunnen zitten en misschien nog even de zee (Golf van Mexico) in te lopen, maar door die wind gaan we dat niet doen. We nemen een colaatje en chips bij de strandopgang en nemen nog wat foto’s. We zijn van plan om vanuit hier terug te gaan naar ons hotel om bij Ruby Tuesday te eten 5 minuten bij ons hotel vandaan. Het wordt tijd om te gaan, want het is al zes uur en we moeten nog een half uur. Ik ga nog even het internet op om te kijken of er een Outback, je moet namelijk weten dat de Outback onze favoriete keten is om te dineren, in de buurt is. En waarachtig, er ligt er één op de route terug naar ons hotel. We besluiten er te gaan eten. Dat is geen verkeerde beslissing, het was als vanouds geweldig lekker. Daarna in het donker naar het hotel gereden om te douchen, koffie te drinken en tv te kijken en dan naar bed om voor morgen weer fris te zijn voor de één na laatste etappe.
Woensdag 3 mei.
Pensacola – Montgomery (Alabama)
Na een prettige nacht in onze eerste King size bed, staan we op onze normale tijd op en eten een simpel ontbijt in het hotel. Voordat we afreizen naar Montgomery hebben we het in onze hoofd gehaald om naar de Navy basis van Pensacola te rijden, want de beroemde Blue Angels zijn daar aan het oefenen voor het nieuwe seizoen van vliegshows en aanverwante activiteiten. Het is een rit van 31 minuten. Aankomend bij de Navel Basis Pensacola houden we onze paspoorten gereed om ze te tonen om op de basis te komen. Helaas is het dus trainingsdag voor de Blue Angels en dan mogen er geen burgers het kamp op. Op normale dagen is dit wel toegestaan om naar het Naval Aviation Museum te kunnen gaan. De agent die ons staande hield om onze papieren te controleren geeft het advies om bij de Walmarkt op het parkeerterrein 🅿️ de Angels te gaan bekijken. We draaien om, op het terrein van de basis, dus we zijn er toch heel even op geweest😂. Bij het opdraaien van de parkeerterrein van de Walmarkt zien we dat we niet de enige zijn die hiernaartoe zijn gestuurd om te kijken. Er zitten mensen bij hun auto op stoelen met bekers koffie in hun handen te wachten of er al iets gebeurt. Wat ook opvallend was is dat het museum een soort van verkoopkraam had opgesteld waar zij souvenirs aan de man brachten. Wij kijken onze ogen uit en enkele minuten dat we er zijn begint er een gebrul van straalmotoren op te zwellen. En ja hoor, daar komen ze aan. We krijgen een leuke show van ze voorgeschoteld. Wat spectaculairder dan we hadden verwacht, omdat we niet de basis op konden. Het is dus niet na te vertellen, maar we hadden dit niet willen missen. Nu we er toch zijn, zijn we na de show die toch al gauw 3 kwartier duurde, de Walmarkt ingegaan om het e.e.a. te kopen voor de lunch te kopen. Wat een geweldige winkel is dit toch, je kan er alles kopen wat je maar kan bedenken. In de wagen wil Lilian nog naar het strand om daar de lunch die we hebben gekocht te nuttigen. We rijden een andere Beach op dan die van gisteren. Ook hier is een visitorscenter. Dus wij ernaartoe om enige informatie te krijgen over parkeren en mogelijkheden om iets te doen. Ze stelt een wandeling voor en dat lijkt ons wel wat. Maar daar aangekomen ziet het er niet echt aanlokkelijk uit. Het hoge gras en doornachtige struiken en wij in onze korte broek en sandalen (Lilian) wordt dus niets. Dan maar door naar een publieke opgang naar het strand. We vinden er vrij snel één en lopen het strand op om lekker van onze salade en jus d orange te genieten in een lekker ☀️ zonnetje. Met op de achtergrond de Golf van 🇲🇽 Mexico. We kunnen haast niet vertrekken, zo lekker is het daar. Maar we moeten wel als we niet al te laat in Montgomery willen aankomen, want we willen de “toeristische” route nemen. Nou ja, de langste die ons langs dorpjes en kleine stadjes leidt.
We komen rond half zes aan en geven de wagen af voor valet parkeren en checken in. We krijgen een zeer royale kamer op de 8ste verdieping met een goede uitzicht op de stad en de rivieroever. Nu nog kijken waar we gaan eten. Moeilijk moeilijk, we dachten eerst aan de Oyster bar om daar een menu te delen, maar lopen even door naar een ander restaurant . Die wordt het niet en de Oyster Bar ook niet. Dieper in een straatje vinden we een Mexicaans restaurant en besluiten om daar naar binnen te gaan. Natuurlijk beginnen we met twee Coronaatjes en bestellen een schotel voor twee personen. Iets met kip, vlees en garnalen met baked beans en salade en rijst en tevens kleine tortilla’s. Vooraf hadden we nog tortilla chips met een goede saus. Na heerlijk gegeten te hebben, lopen we nog een ommetje en komen tot de ontdekking dat Montgomery toch wel een verrassende kant heeft. Teruggekomen in de kamer nemen we nog koffie, even tv kijken en dan slapen. Morgen is onze laatste vakantiedag, om de dag daarna te gaan vliegen.
Donderdag 4 mei
Montgomery – Atlanta (Airport)
Goedemorgen, zeggen we tegen elkaar na een fijne nachtrust. We ontbijten een complementair ontbijt in het hotel. We hebben tijd zat en besluiten eerst nog een kleine wandeling naar de oever van de Alabama River te lopen en het treinstation die er mooi karakteristiek uitziet. Dan nog een blok om het hotel. We gaan de hotelkamer in en maken ons op om te gaan. Uitchecken en de wagen laten ophalen door de valet parking. We doen een tussenstop bij een grot. Ricksman Cavern State Park, een terrein waar ook gekampeerd wordt en waar we een ticket 🎫 kunnen kopen voor een tour door de grot. We krijgen een privé tour door de grot die leuk en leerzaam was.
Om naar Atlanta te gaan toetsen we in kaarten de plek in waar we moeten zijn, hotel Hilton Garden Inn Atlanta Airport. We schrikken een beetje als we zien hoeveel (3 uur) we nog moeten rijden. We dachten eerst nog de toeristische route te nemen, maar dat duurt dan toch te lang. Dus dat wordt dus de interstate de hele weg, en ietsjes boven de snelheidslimiet gereden. Zo komen we om half acht bij het hotel aan. Inchecken en voordat we de kamer checken gaan we eerst eten. We kiezen voor de Longhorn keten, ik tik de dichtstbijzijnde (3 minuten die verschijnt in kaarten in en begint te rijden. Als we even aan het sturen zijn ziet Lilian links een Ruby Tuesday restaurant bordje, ik rij door op de bestemming die we eerst hebben gekozen. Maar kaarten stuurt me het vliegveld op ☹️ en dat willen we niet. Wij rijden over het hele vliegveld en komen weer op de snelweg terecht😬, Lilian tikt snel Ruby Tuesday in kaarten en we worden met een paar afslagen toch de juiste richting in gestuurd. Bij het restaurant aangekomen nemen we plaats en bestellen ons eten. Dit is veel beter dan we verwacht hadden, want onze vorige ervaring was vele malen minder. Dus desondanks dat we vrij laat gingen eten was het erg lekker. Om 21.15 uur komen we terug in ons hotelkamer.
Nu eerst koffie en dan de tassen pakken. We gooien weg wat we onderweg verzameld hebben en leggen onze kleding alvast klaar voor morgenochtend en gaan rond 23.00 uur slapen.
Vrijdag 5 mei
Atlanta – Dallas – Amsterdam.
