Texas 2019

Wakker door de wekker. Hij liep om 3:45 af. Opgestaan en ontbijt gemaakt terwijl Lilian doucht en zich aankleed. Hierna ben ik aan de beurt en springen we vrolijk de wagen in om op tijd de 300 te pakken naar Schiphol. Oeps ben ik zomaar mijn OV-kaart vergeten. Krijg het er helemaal warm van?. Maar gelukkig kan je gewoon een kaartje pinnen bij de chauffeur?. De korte busrit naar het vliegveld verloopt soepel en op de Plaza uitgestapt. Even checken op de borden welke balie we moeten hebben en daar aangekomen is het nogal druk. Na een drie kwartier in de rijtje te hebben gestaan, lijkt het erop dat we het vliegtuig niet gaan halen. Op dat moment wordt er geroepen dat wie de vlucht naar Frankfurt heeft geboekt naar voren moeten komen en voorrang krijgt bij het inchecken.

Dit gaat prima, de koffers afgegeven, door de beveiliging en door naar het vliegtuig. Hier hoeven we, omdat we al aan de late kant waren, niet te wachten en zitten we voor we het weten in het vliegtuig. De piloot roep om dat de crew zich gereed moet maken om van de gate te gaan. Maar na enkele minuten klinkt de stem van de gezagvoerder dat iemand van het grondpersoneel een luik open heeft zien staan en dat een technicus van Lufthansa eerst moet komen kijken of dit normaal is of dat het een gevaar voor ons en het vliegtuig is. Dit duurt gelukkig niet al te lang. plus minus een kwartier maken we ons los van de gate en taxiën we naar de Polderbaan.  Nederlandse gezagvoerder van het toestel zet er de kuierlatten in om nog enige tijdwinst te maken na het oponthoud. Na drie kwartier landen we op Frankfurt.

We stappen achter uit het vliegtuig en worden per bus vervoert naar de hal waar we onze connecting flight kunnen vinden. Na enige minuten lopen, komen we aan bij de douane en met onze metrisch paspoort hebben we hier geen oponthoud en lopen direct door naar onze gate Z52. Door de kleine vertraging hoeven we niet te wachten en checken we ons in de Airbus 330-300. Lilian vraagt zich af of de koffers ook zo snel van het ene vliegtuig naar het kunnen worden over gebracht, maar daar hebben we nu geen invloed op.

Na ruim 10 uur vliegen, landen we op Dallas-Fort Worth airport. Met de shuttlebus naar de autoverhuur en daar even getwijfeld tussen een Toyota RAV maar met Volkswagen Tiguan op weg gegaan naar Fort Worth. Ingecheckt bij het Hyatt en wat blijkt, ben ik daar gast v/d dag?.

Op de kamer even omgekleed en de stockyard opgegaan. We treffen het want op zaterdagavond is het Rodeo. Kaartjes gekocht snel wat gegeten in een fastfood hok, waar we nog een Nederlandse tegenkwamen die getrouwd is met een Texaan en die het leuk vond om Nederlands met ons te praten. Even een paar interessante tips van haar gekregen en dan naar het hotel om ons weer te verkleden om naar de rodeo te gaan.

Als we buiten komen is het afgekoeld en lopen we naar de arena waar het gezellig druk is. We gaan naar binnen en een oude cowboy scheurt onze kaartjes en zegt dat alles zich vanzelf wijst. 

De arena of noem je dit een indoor coral loopt vol en er klinkt country music. Plots klinkt de omroeper of spreek je meer van een speaker, deze gooit er in en hoog tempo een riedel uit.

Een jonge dame komt op een quarterhorse en met de Amerikaanse vlag binnen en begint rondjes te rijden. Eerst langzaam daarna steeds sneller, tot ze toch echt wel een behoorlijke snelle galop bereikt. Ze komt tot stilstand en het Nationale volkslied wordt gespeeld.

Iedereen in de zaal gaat staan. Echt indrukwekkend. Een hele show en dan moet de show nog beginnen. We kregen van alles wat voorgeschoteld. Bull riding, kalfjes vangen en neerleggen en poten binden. In alle variaties. Wat opviel is dat kinderen ook een grote rol spellen, die mogen in de leeftijd groep van zeven tot twaalf in de arena achter een kalf aanrennen om een zakdoek van de staart te trekken en zo een klein prijsje te winnen. Dit is ook voor de allerkleinste, maar dan achter een schaap. Hilarisch voor het publiek. Er werden door de afleid-clowns t-shirts het publiek ingeschoten tot grote enthousiasme van het publiek.

Wat ik persoonlijk heel leuk vind was het quarterhorse rijden. Dit hield in om een parcours van drie tonnen in een zo snel als mogelijke tijd te rijden. Zag er echt spectaculair uit.

We hebben het niet helemaal uitgezeten daar we al van af kwart voor vier wakker waren. We waren nu toch echt bekaf en echt nodig aan bed toe.

Toch nog vroeg wakker 7:03. Even rustig tot ons zelf gekomen met thee op bed. Op ons gemak gedoucht en naar beneden voor ontbijt. En zoals bekend was dit weer een voortreffelijk ontbijten. Hierna naar boven en tandenpoetsen en het centrum in. Helaas is alles gesloten en de runderen die door de straat “gejaagd” gaan worden is ook gecanceld omdat het Pasen is. Maar niet getreurd, we slenteren op ons gemak heen en weer en we vermaken ons met window shopping en bij de enkele winkeltjes die wel open zijn gaan we naar binnen. Om half een naar de kamer om onze lunch en mijn schoenen aan te trekken en dan op zoek naar supermarkten waar we onze water en cola gaan inslaan. 

Op ons gemak gedoucht en naar beneden voor ontbijt. En zoals bekend was dit weer een voortreffelijk ontbijten. Hierna naar boven en tandenpoetsen en het centrum in. Helaas is alles gesloten en de runderen die door de straat “gejaagd” gaan worden is ook gecanceld omdat het Pasen is. Maar niet getreurd, we slenteren op ons gemak heen en weer en we vermaken ons met window shopping en bij de enkele winkeltjes die wel open zijn gaan we naar binnen. Om half een naar de kamer om onze lunch en mijn schoenen aan te trekken en dan op zoek naar supermarkten waar we onze water en cola gaan inslaan. 

Bij de receptie vragen we naar de dichtstbijzijnde supermarkt en we worden verwezen naar een supermarkt die Fiesta heet. Deze ligt op nog geen kilometer van het hotel, maar we pakken de auto om het e.e.a. In te slaan. 

We denken hierbij aan chips,cola,tandpasta, want die was ik vergeten mee te nemen en natuurlijk water.

Bij de shoppingcenter aangekomen blijkt er een Dollar Tree te zijn. En je weet Lilian moet en zal hier naar binnen moeten. Het is namelijk een van haar favoriete shops in de States. Hier slagen we dan ook voor het water en de chips?. Daarna naar de Fiesta supermarkt. En dat was echt een feestje. Wat een mooie winkel. Na de rest te hebben aangeschaft, gaan we naar de wagen om te proberen naar Camp Bowie te komen. We hebben enkel een algemeen adres. Dit tikken we in en gaan op weg. Op ons eindpunt aangekomen niets te vinden van Camp Bowie. Dus besluiten we om te keren en naar het hotel te gaan om lekker bij het zwembad te relaxen en te zwemmen.

Het is er zo lekker dat de tijd vliegt en we ons alweer klaar moeten maken om te gaan eten. We hebben op de kamer al een schifting gemaakt wat onze interesse heeft. We bekijken bij de eettentjes nog even de menu’s. Wat onze eerste keus was, wordt het dus ook. H3 Ranch restaurant dus. Hier bestel ik een alcoholvrij biertje en Lilian een klein plaatselijk pilsener. Beide smaakte zeer goed. We bestellen de The mexicali. Wat een topper van een plate is dit. Volgegeten lopen we teruggaat het hotel voor koffie, tv kijken, douchen en naar bed.

Wat een lekkere dag was dit.

Lekker vroeg opgestaan (7:06) om rustig op te starten. Op ons gemak kopje thee genuttigd en de koffers reisklaar gemaakt. Dan douchen en naar beneden om te ontbijten. Het weer is omgeslagen en het is bewolkt en 19 graden. We besluiten om een lange broek aan te doen. We besluiten ook om onze jas aan te doen. We checken uit en maken de wagen bedrijfsklaar om af te reizen naar Austin. Maar eerst gaan we nog naar de cattle drive, de Longhorns die door Main street worden gedreven, kijken. We hebben nog even tijd om nog een paar leuke winkeltjes in te gaan om zo de tijd te doden tot het grote gebeuren met het vee gaat beginnen. Vroeger werden deze runderen zo naar de stock exchange gedreven om daar naar de grote slachterijen verkocht en met de trein vervoerd te worden.

Heel toeristisch, maar erg leuk om te zien. Dan de wagen in om een rit van ruim drie uur te maken om in Austin te komen. Als we s’middags aankomen is de middagspits al begonnen en is het richting ons hotel geen doorkomen aan. De receptioniste van ons hotel is alleraardigst en geeft ons een upgrade naar een suite. Zeg maar gerust een kleine flat. Echt fijn dit. Van haar horen we ook dat we met een taxi of uber naar het Capitol kunnen gaan en daar in de buurt te eten. We besluiten dit niet te doen, omdat de drukte zoals zij ons vertelde tot half zeven duurt en het zo een duur ritje gaat worden naar de binnenstad. We besluiten dit morgen met onze eigen auto te doen. We bekijken op internet de mogelijkheden om in de buurt te eten en kiezen Texas Land and Kettle restaurant uit, daarnaast is ook nog een supermarkt waar we alvast ons ontbijt gaan scoren. 

Dan lopen we naar beneden en zitten we nog een uurtje bij het buitenzwembad. Het is bewolkt, maar de temperatuur is nog prima.

Daarna omkleden en richting het restaurant en de supermarkt. Hier zijn we geslaagd om voor morgen ontbijt te maken. Naast de supermarkt staat het restaurant waar we zullen gaan eten. Nou dat was weer prima in order. Terug in het hotel nog een koffie en heb ik de pagina van de 2019 reis om zeep geholpen, en ben as we speak de draad weer opgepakt alles stond reeds in klad te wachten, ik heb het terug gezet, en nu zijn we weer online.

We zijn er weer vroeg bij vanochtend. Lekker op ons gemak langzaam wakker geworden, want we ontbijten op de kamer met de broodjes die we gisteren bij de Fiesta supermarkt hebben gekocht. We ruimen de koffers in en gaan downtown Austin om naar het Capitol te gaan. Gistermiddag was dit een rit van drie kwartier door de files en nu doen we net na de spits er een kleine 10 minuutjes over. We parkeren in de parkeergarage tegenover het Capitol en de parkeergarage heette dan ook Capitol Visitors Garage. Vijf minuten later staan we in het park voor het Capitol. Een indrukwekkend gebouw in een mooi park. Zoals overal in Texas staan hier ook weer gigantische bronzen beelden. We bekijken er een paar en gaan dan het Capitol in. Eerst door de veiligheidscontroles. We komen precies op tijd voor een rondleiding. Deze gaat echter alleen over vrouwen die iets betekend hebben in de senaat van Texas. Niet echt interessant maar we komen zo op plekken die we op ons zelf niet zo snel gevonden zouden hebben. Na de rondleiding lopen we naar de parkeergarage en gaan op weg naar San Antonio met een tussenstop bij de Outlet van San Marco. Dit moet een leuke outlet zijn volgens Lil, alle grote merken zijn er vertegenwoordigd. Nou dat hebben geweten, wat een gigantische outlet is dit. Om naar de winkels te gaan die we graag wilde bezoeken, moesten we ons met de wagen verplaatsen zo groot was het. Echt niet te belopen. Lilian scoorde een leuke zomerbroek en we gaan weer op weg naar San Antonio. Soepeltjes rijden we San Antonio binnen en volgen de aanwijzing van de TomTom en lopen we tegen een afgesloten weg naar het hotel. Nou dan links en nog eens links om de volgende afslag te nemen en bam! Weer de doorgaande weg afgesloten. Dus voor de derde keer linksom en nog eens linksom en twee afslagen verder boem, nu lukt het wel. Daar ligt ons derde hotel. We checken in, gaan even naar de kamer om daarna naar de binnenstad te lopen waar we de reden van de afgesloten wegen vinden. Een festival. Later horen we van een local dat er de hele week feest is, maar hij wist enkel de reden niet waarom deze jaarlijkse feestweek eigenlijk gehouden wordt.

We gaan door en daar is de beroemde en beruchte Alamo. Helaas is deze reeds gesloten (6:30) dus als het weer het toelaat gaan we morgen er weer naartoe. We hebben ook een stukje van de beroemde Riverwalk gemaakt en dit is zeer leuk om te doen. Etenstijd is het ondertussen geworden. We rammelen beide, dus op zoek naar een fijne eetgelegenheid. We zijn, omdat het al laat is, niet te kieskeurig en lopen de Lone Star Café in. Leuk bij de rivier, we vragen dan ook een tafel buiten met overzicht op de rivier en de andere eetgelegenheden die daar gevestigd zijn. We bestellen een biertje en bekijken het menu. Het biertje blijft enige tijd buiten bereik, naar we later te horen kregen, was deze bij de verkeerde tafel is gebracht. Maar niet getreurd later kregen we een genoegdoening met een dessert van het huis. We bestellen Leon Springs BBQ Combo, en tjonge wat hebben we hiervan genoten. Het was super en dan het toetje; brownie met ijs chocolade en slagroom. Snoepen was het. Na het eten nog wat langs de Riverwalk gelopen naar het hotel. Hier nemen we een kop koffie en tik ik nog ons belevenissen op om van weer een geweldige dag vermoeid naar bed te gaan

7:15 opgestaan, geen haast want de dag begint regenachtig ? en daar we geen zin hebben om nat  te worden doen we rustig aan. Aankleden en naar beneden om te ontbijten. Was weer zoals we het gewend zijn van het Hyatt, erg goed dus, enkel moet je hier niet samen opstaan om nog iets van het buffet te pakken. Je tafel is zo opgeruimd en schoongemaakt en aan een ander gegeven. Gelukkig kunnen we aantonen dat we er al zaten en konden we ons ontbijt aan dezelfde tafel afmaken. Even naar buiten gegaan om te kijken naar het weer, het regende nog. Dan met koffie☕️ naar boven. We zitten op de zevende verdieping met een balkon. Om hier de regen af wachten. Lilian heeft een mooie route door de stad uitgestippeld, het lijkt erop dat we dit niet helemaal gaat lukken. Het blijft gestaag doorregenen tot een uur of twaalf. Het wordt langzaam droger. Als we beginnen te lopen, regent het nog lichtjes. Toch gaan we resoluut door en na een stevige, maar kleine wandeling bereiken we de Mexicaanse markt. Ondanks het matige weer is het best wel levendig, maar het is echt een toeristenplek. In één van de eerste winkeltjes scoor ik een petje met een t-shirt eraan hangend. Het petje en de t-shirt heeft een tekst “ San Antonio – Est. 1718 – Texas”, echt een leuk petje. We slenteren nog wat rond en besluiten dan door te lopen naar de Alamo. Deze is vrij toegankelijk en als het goed is open. Ja hoor, het is geopend en door het weer is het er niet druk. We zijn zo binnen en krijgen hier te horen dat er niet gefotografeerd en geen video gemaakt mag worden. Maar ik ben toch een beetje stout en film toch onderhands, niet al te mooie beelden maar toch bruikbaar. We lopen wat rond en daarna naar de achterliggende tuin. Hier wordt zoals zij het noemden de levende geschiedenis getoond. Mensen bij een artilleriekanon, een legertent en een tent waar de kamparts zitting had genomen. Deze had een goed verhaal hoe het er in die tijd aan toe ging met allemaal potjes en instrumenten. Een paar kinderen mochten steeds van hem aanwijzen waarvan ze iets wilde weten. Hij kwam dan steeds met een goed verhaal erover. Bij Lilian die griezelde bij een bloedzuiger had hij een heel verhaal en het eindige erbij dat deze bloedzuigers nog heden ten dagen bij verschillende ziekte beelden gebruikt werden. Zoals brandwonden, diabetes bij zwellingen en verwondingen. Bij het verlaten van de Alamo blijkt dat in de tussentijd dat we binnen waren er toch weer een hevige bui is gevallen en besluiten we de River Walk shoppingcentrum aan te doen. Bijna alles hier heet River Walk. Echt wel begrijpelijk die is namelijk erg mooi. In de shopping Mall is een Macy’s en daar moeten we natuurlijk langs. Als we de Mall willen verlaten, nadat we nieuwe sneakersokjes hebben gescoord, blijkt het weer behoorlijk te regen en besluiten we nog even terug naar de Mall te gaan. Daar we geen zin hebben om ons nat te laten regenen, besluiten we om een zes uur naar een restaurant uit te kijken. Wij hadden s’ochtends al besloten om Mexicaans te eten en dus lopen we naar de River Walk en daar zijn enkele Mexicaanse eettentjes. We lopen er een paar langs om naar het menu te kijken en besluiten toch terug naar ons eerste keus te lopen. Casa Rio is de keus en weer een hele beste. We nemen daar een Mexicaans biertje (Corona) en de quesadillas met beef, zure room, sla en quacamole. We zitten direct aan het water en merken op dat er geen rondvaartboten zijn zoals gisteren. Het was onze plan om dit vandaag ook te doen maar door het slechte weer zat het er niet in. En nu blijkt dat er ook niet gevaren werd. Langzaam lopen we terug naar het hotel en drinken daar koffie voordat we ons gaan douchen en slapen, want morgen is het weer vroeg dag en zit er weer een rit van een kleine drie uur aan te komen. 

Vanochtend iets te vroeg wakker en niet meer in slaap kunnen komen. Toch blijven liggen tot zes uur. We besluiten, omdat het vroeg is dit dan ook maar te blijven. Dus koffers pakken, douchen, ontbijten en de reis die zo’n 3 uur gaat duren aan te vangen. Even twijfel wat aan te trekken lange of korte broek. Het wordt een korte broek,omdat de weerman belooft dat het significant warmer gaat worden. We rijden simpel de stad uit en nemen de snelweg die we niet meer verlaten, op een roadblock na. We hebben een omleiding van een kleine mijl waarna wij weer de snelweg opgeleid worden die we helemaal afrijden tot Del Rio. Een stadje aan de Mexicaanse grens. Een afslag verder, eigenlijk ligt het tegen Ciudad Acuna aan. We komen klokslag 12:00 aan. Kunnen direct inchecken en door naar de kamer. Hier eten we eerst een banaan en leggen de koffers binnen. We gaan de wagen weer in en duiken een ons onbekende supermarkt in. H.E.B nog nooit van gehoord, maar het is een super-de-luxe grote tent. De kippen worden hier gewoon op een open vuur geroosterd waar je bijstaat. We kopen hier broodjes en vleeswaren om te lunchen en gaan door naar Whitehead Memorial museum. Ene John Perry opende een store op de doorgaande route naar San Antonio en de museumentree is de oude store. Del Rio is ook de plaats waar rechter Roy Bean recht sprak, hij ligt samen met zijn zoon begraven in het museum met ook enige scouts uit de indiaanse oorlog tegen de Comanche. Een leuk museum met veel oude troep en opstellingen zoals het eens was en recentere historie. We besluiten na het bezoek aan het museum naar Maine street te gaan om wat te kijken, echter was dit niet echt een succes. Veel winkels dicht en een beetje vervallen. Dus linea recta naar het hotel waar we ons omkleden om naar het zwembad te gaan. Daar aangekomen en ons gesetteld te hebben willen we gaan zwemmen. Lil heeft haar teen nog niet nat of ze wordt teruggefloten door de eigenaar. Ho stop, zegt de goede man, eerst moet het zwembad gezogen en schoongemaakt worden, in vijf minuutjes zegt hij. Zo gezegd zo gedaan, na tien minuten is het zwembad schoongemaakt en gaat Lilian als eerste haar teen nat maken, ik volg haar direct en samen stappen we verder in het ijskoude water. Jij eerst, zegt ze en ik maak mijn armen en schouders nat om mijn lichaam te laten wennen aan het water om dan onder te dompelen om door te zijn. Tjee wat is dit lekker bij een temperatuurtje van 33 graden. Uit het water nuttigen we een cola met een dorito’s en het leven is goed

Voor we het weten is het al laat. Tijd om te douchen, om te kleden en dan te gaan eten. Bij het zwembad hebben we al het e.e.a. bekeken en aangezien we geen Mexicaans willen, besluiten we naar Manuel’s Steakhouse te gaan kijken. Het lijkt wel of we er neusje voor hebben en anders zijn hier geen slechte tentjes, enkel goede en iets minder goede. We nemen ieder een Corona en een Rib Eye steak met salade en frieten. Lekker groot en smakelijk. Hierop rijden we terug naar ons hotel en nemen koffie kijken wat tv en dan slapen. Morgen hebben we het weer druk en gaan we ons opmaken voor de langste rit van de vakantie zo’n vier uur rijden naar de Big Bend.

Okay, voor het eerst van de vakantie de wekker gezet. 6:30 gaat hij af. Dit is de eerste dag die tijdsgebonden gepland is i.v.m. het bezoek aan Seminole Canyon State Park. Dit ligt op een drie kwartier rijden van Del Rio, maar wel op de weg naar Alpine. We gaan voor de quided tour van 90 minuten. Dus even vlot ontbijten, met zoals verwacht een wafelijzer om  je eigen wafels te maken. Wat we natuurlijk ook doen. Ben er toch wel een kei in?. We pakken de koffers en gaan op weg naar de canyon. Het was simpel rechtdoor en na drie kwartier op tijd remmen. Kaartjes gekocht en omdat we ruim op tijd waren wachten op de observatiedeck tot de State Ranger ons komt halen voor de tour. Tijdens het wachten hadden we enkele leuke gesprekken met mensen uit Houston en mensen vanuit Alaska. Voordat de tour begint geeft de Ranger enige tips bij het lopen van de trail. Vooral op het gebied van de bijen. Er blijken drie nesten te zijn van bijen die op de route liggen van de trail. Ze vertelt ook dat we eerst 200 meter naar beneden, dan een stuk door de  canyon om daarna weer 200 meter omhoog te klimmen waar de rotswand-tekeningen te zien zijn. Er zijn drie duidelijke tekeningen op de rotswanden waarneembaar. Men is er heden ten dage nog niet uit wat de betekenis van de tekeningen is. Men denkt dat het een kringceremonie van de indianen uitbeeldt. Na enkele foto’s en een stukje gefilmd te hebben mogen we nog even uitrusten (chillen) en dan terug naar de visitorcenter. Dit was heel leuk om te doen, vonden we en na een slok water en een banaan stappen we in om onze reis naar Alpine te vervolgen. We gaan ervan uit dat het eerste stadje wat we tegenkomen onze lunch zal gaan voorzien. Na een kleine 125 km komen we de eerste borden tegen Dryden. Een echt spookstadje, alles en iedereen was vervallen en weg, dus ook onze lunch. Jammer dan, gaan we wel aan de Sultana’s en water. Na nog een anderhalf uur gereden te hebben komen we op een 20 minuten voor Alpine het stadje Marathon tegen. Hier besluiten we toch om te stoppen en om nog iets te eten. Dit wordt een kalkoensandwich, gekocht in een Franse grocery winkeltje. Op de veranda van het winkeltje zitten smullen van de homemade sandwich. Na nog wat heen en weer te hebben gelopen de wagen ingestapt om de laatste etappe van vandaag af te leggen. De TomTom sloeg de plank ongeveer 12 km mis, maar we wisten dat ons hotel aan de Highway ligt dus “dapper” doorgereden en ja hoor. Daar was de Quality Inn. Wij naar binnen om ons in te checken, maar helaas dat ging niet omdat de kamer nog niet klaar was. Geeft niet we gaan terug de wagen in om het de omgeving van het hotel te verkennen. Hier doe je echt niets zonder een auto. We komen bij een buurtsuper terecht en daar tegenover warempel een visitorcenter. We lopen naar binnen voor enige info voor Big Bend maar komen zo ook te weten waar er lekkere eettentjes zijn. We hebben keus uit drie stuks. Een Mexicaan een steakhouse of een BBQ bar. We denken stellig aan de BBQ. Om onze verkenningstocht af te maken rijden we helemaal de stad uit en zien de BBQ tent. Hier draaien we de parkeerplaats op om terug te keren naar het hotel om nog even bij het zwembad te chillen. Het water is te koud om te zwemen dus lekker in de zon gezeten. Uitgechilled gaan we naar boven en kleden we ons om. Klaar om naar de BBQ tent te rijden. 

We komen na een korte rit aan bij de BBQ tent en zien een verlaten parkeerplaats. Het zou toch echt open zijn volgens het internet. Toch de parkeerplaats opgereden en de wagen geparkeerd. Uitgestapt zien we een man op een trap staan die iets staat te fiksen aan het dak. “We zijn gesloten tot 6 juni” zegt hij, om de boel mooier en het eten lekkerder te maken. Oeps, we krijgen een kleine paniek aanval. Hierop hadden we niet gerekend en geen alternatief in gedachten. Okay dan terug naar het visitorcenter om te kijken of aan de buitenkant nog een foldertje hangt met een geschikte restaurant om te eten. Vanmiddag hadden we met de mevrouw over enkele kandidaten gehad en nu wisten we het niet meer precies. La Casita kwam ons het bekendst voor, dus die moest het maar worden. Adres in de TomTom getikt en erheen gereden. We komen in een niet zo luxe buurtje terecht en daar aan het eind van de straat ligt het restaurantje. We lopen naar binnen en krijgen een tafel voor twee. Het is een door de locals druk bezocht etablissement, want iedereen kent elkaar. We bestellen een lokale favoriete schotel; rijst, bonenprutje en drie zachte taco’s gevuld met gehakt, tomaatjes, sla en kaas. Dit samen met een Corona in een ijskoud gemaakt glas lieten we ons zeer goed smaken. Terug in het hotel, lekker aan de koffie, televisie aan en nog even chillen. Dan slapen want morgen staat de Big Bend op het programma.

Wakker geworden met een vol programma in ons hoofd. Wat staat er vandaag op het menu? Eerst aankleden en ontbijten, met Belgium wafels?☕️?? natuurlijk. We nemen de wagen naar het stadje om te tanken en gaan daarna naar de farmersmarkt, die als eerste op ons lijstje staat. Deze valt een beetje tegen. In totaal een kraampje of 8 en enkele kofferbak-verkopers met van alles en nog wat. We proeven bij een kraampje zelfgemaakte Kimchi, een side dis van Koreaanse afkomst. Lekker pittig maar helaas kunnen we niets kopen, omdat we het niet gekoeld kunnen bewaren in de wagen. We draaien de weg op om nog even de buurtsuper aan te doen om de lunch te scoren, want zoals ons is verteld bij de tourist information is het in de Big Bend niet geweldig veel te vinden en als het er wel is, is het erg prijzig. Dus het worden bananen en een tonijnsandwich. Terug in de wagen staat ons een ritje van twee uur te wachten. Als je er recht op afrijdt natuurlijk en niet als je de enige afslag neemt die de weg heeft en er naar een minuut of 15 erachter komt dat je toch op de verkeerde weg verzeild ben geraakt. Voor de zekerheid vragen we het na. We rijden naar het Visitorcentre van Big Bend State Park. We moeten omkeren, omdat waar wij wezen willen de National Park Big Bend is. Dus de rit duurde iets langer dan gepland. 

We rijden eerst door een woestijn omgeving waar de temperatuur al lekker oploopt. Bij het Visitor centre vragen we waar we het beste naar toe kunnen gaan, omdat we maar een dagdeel hebben om het park te bekijken. De Park Ranger vraagt ons nog of we een trail willen lopen of dat we het per auto willen doen. Met de wagen natuurlijk, reageren we. We krijgen twee punten op die de moeite waard zijn om te bekijken. De overview Boquillas canyon overlook, bij de rivier Rio Grande en de Chisos mountain overlook in de bergen. Deze uitzichten liggen een mijl of 29 uit elkaar en met een maximale snelheid 45 met veel bochten werk en hoogte verschillen ben je er aardig druk mee. Maar eerst lunchen we met de achterklep van de wagen om nog schaduw te hebben. We rijden dus eerst naar de Boquillas overlook en daar aangekomen hebben we een schitterende overzicht met als slagroom op de taart de Rio Grande en een temperatuur van 100 graden Fahrenheit (38gr. Celsius)☀️. Veel foto’s gemaakt en behoorlijk veel gefilmd. Dan weer de wagen in en naar de Chisos overlook. Wat is het hier ook weer mooi en de temperatuur is hier ook zalig 29 graden met een verkoelend windje. Ook hier zijn we druk in de weer met het uitzicht vast te leggen en enkele selfies te maken met een bijzondere achtergrond. We worden op dat moment aangesproken door een Amerikaanse man met een hese stem en die eruitziet alsof hij dakloos is en zo uit een enge film is gelopen. Hij vraagt aan ons of hij een foto van ons gezamenlijk moet maken. We geven de iPhone aan hem en terwijl we dit doen zeg ik tegen Lilian, zo meteen draait hij zich om en rent weg. Maar nee, dit doet hij niet en maakt een mooie plaatje van ons. Hij vraagt aan ons of wij ook een foto van hem willen maken, want hij is alleen op vakantie. Zo gezegd zo gedaan, hij bedankt ons en wij zeggen tegen elkaar dat je iemand niet op zijn uiterlijk mag beoordelen. Na nog wat gedronken te hebben, bespreken we waar we gaan eten. Het is op dat moment ongeveer half vijf en we hebben nog een kleine twee uur om terug te rijden naar ons hotel. Lilian stelt voor om via Marathon te gaan, waar we gisteren een erg leuk BBQ tentje hebben gezien. Dit is niet eens omrijden dus wordt dat het. Na ongeveer anderhalf uur rijden komen we bij een checkpoint van de Border Patrol. Oftewel de grenspolitie. We worden staande gehouden en moeten ons legitimeren. We tonen onze paspoorten en ik moet het achter portierraam openen zodat hij naar binnen kan kijken. Ook vraagt hij naar onze Esta-formulier. Ik kijk naar Lil die duikt in haar tas en zegt vrolijk: “ Dat ligt nog in ons hotel in Alpine”. “Okay”, zegt de grenswachter, “gaat u maar daar bij de generator met uw auto staan terwijl ik uw Esta controleer”. Dit duurt even en wij blijven opmerkelijk rustig, want we weten dat dit in orde is. Dit komt hij ons ook zeggen en we krijgen onze paspoorten terug met de tip ‘het formulier’ bij onze paspoorten te houden. “Dan waren jullie al lang weer door”. We bedanken hem voor deze tip en vervolgen onze weg naar het BBQ restaurant. Voor we er aankomen krijgen we eerst nog een afkoel buitje?. Waarnaar de temperatuur zakt naar een vriendelijk 29 graden. We naderen Marathon en vinden blindelings het gewenste restaurant de Brick Vault Brewery BBQ. Als we de wagen geparkeerd hebben en naar het restaurant lopen horen we dat er life muziek klinkt van het terras. Hier zitten twee gitaristen versterkt op een akoestische gitaren te spelen. We luisteren even en lopen het restaurant in om te gaan eten. We hebben echt een WoW moment. Wat een super leuke inrichting. Bij binnenkomst bestel je je eten van een grote blackbord waarop een stuk of vier vleesgerechten staan en een drietal plates. Hierbij de keus uit een twee of drie verschillende BBQ vlees met een keus uit twee side gerechtjes. We maken een keus en rekenen direct af. We willen bij het afrekenen ook twee biertjes bestellen maar dat gaat helaas niet. Dit moet echter apart bij de bar gebeuren. Hier schenken ze enkel hun zelf gebrouwen bier en we maken een keuze uit het kleine assortiment die ze aanbieden. Lil vraagt of we buiten gaan zitten om te eten, maar ik vind een gezellig rond tafeltje in een hoekje van de bar waar we ons gemak kunnen zitten en eten. Terwijl we willen beginnen met eten komt het buiten tot een kleine maar stevige regenbuitje?. We zijn beide blij dat we binnen zitten?. De gitaristen en de mensen die op het terras zaten stormen naar binnen om te schuilen. Echter binnen een mum van tijd is het buiten weer droog en schijnt de zon alweer?. Na uitgegeten te zijn, lopen we het restaurant uit en luisteren we op het terras nog naar de muzikanten die hun gitaren weer opgepakt hebben en aan het spelen zijn geslagen. Na enige tijd is het toch tijd om verder te gaan om ons weer in het hotel te melden waar we koffie drinken, douchen en op bed nog naar de tv kijken. Denk dat de slaap ons weer vlot zal vatten, want morgen hebben weer een leuke rit met een interessante tussenstop.

We hebben zowaar een beetje uitgeslapen. We willen evengoed snel op weg, dus pakken we de spullen snel bij elkaar en ontbijten rap, maar natuurlijk wel uitgebreid. Checken uit en tanken de wagen af, en rijden over twee super rechte wegen naar Fort Stockton. Hier aangekomen een klein teleurstelling?. Het is er stil en geen andere bezoekers. Fort Stockton blijkt gesloten te zijn op zondag. Voor de rest ziet Fort Stockton er niet erg indrukwekkend uit. Op een kaal veld staan een achttal stenen gebouwen, 2 barakken en bijbehorende keukengebouwen, enkele officieren kwartieren en een wachthuis. We lopen er rond en gluren wat naar binnen maar er is niets te zien. Op naar Midland dan. We rijden langs velden vol ja-knikers, sommige zijn oud en verroest en lijken out of order, andere zijn in uitstekende staat en volop in bedrijf. We zien ook fractie-installaties die bezig zijn om de olie uit de grond te krijgen. Nog even doorrijden en na een kleine twee uur en een kwartier zijn we op de plek waar we moeten zijn. Het Windham Garden Hotel, nou niets van een garden hè. We dachten lekker bij het zwembad rustig in de zon (33.9 graden) te liggen chillen. Nou een zwembad hebben ze, echter is dit een binnenbad. We hebben geen zin om binnen te zitten en besluiten een supermarkt te bezoeken om voor ons ontbijt enige lekkere dingen te scoren, ze hebben hier in de buurt namelijk geen diner waar je lekker kan ontbijten en op Yelp krijg het ontbijt van het hotel er ook van langs. We hebben ook nog bij de receptie gevraagd naar wat er in de nabijheid van het hotel zoal te doen is. Nou erg weinig dus. Dit is een industriebuurt. We vragen naar een 

park waar we lekken kunnen genieten van het weer. We worden door de hotelmedewerker naar een meertje, Duck Pond genaamd, verwezen. Dit ligt zoals later blijkt inderdaad niet ver van het hotel en in een mooie luxere wijk. Hier verblijven we de rest van de middag en nuttige watermeloen die we ook in de supermarkt hebben gekocht. Hier is veel te bekijken. Er zijn niet enkel eenden maar er zwemmen ook schildpadden en Koi karpers in de rondte. Verder is er enige reuring door naar de mensen te kijken die het parkje/ meertje bezoeken. Er lopen honden los en twee eenden …., tja er moeten natuurlijk nieuwe eendjes gemaakt worden??. 

Voor we het weten is het al laat en tijd om naar het hotel te gaan om de keuze te maken waar we gaan eten. We hebben de keuze teruggebracht naar twee restaurants. De Haciënda Vieja en of Rosa Café. We komen eerst bij Rosa Café aan en besluiten toch naar Haciënda Vieja te rijden. Zo daar is het druk en besluiten we bij Rosa Café te gaan eten. De auto geparkeerd en naar binnen. Hier deinzen we terug. Het is een veredelde snackbar. Hier hebben we geen zin. Dus snel de wagen in en naar de haciënda. Waar het inderdaad drukker, maar ook gezelliger is. Er is een Mexicaans trio die vrolijke muziek ten gehore brengt en de sfeer binnen is groots. We krijgen een Buzzer in onze handen geduwd en moeten wachten tot er een tafel beschikbaar is. Na een kleine 10 minuten is het zover, we bestellen onze Corona’s en een heerlijke Mexicaanse Plate, met flower tortilla’s. Er zitten weer bruine bonen bij het gerecht en zo langzamerhand kunnen we het Wilhelmus wel toeteren. Maar verder niets te klagen, we krijgen echt waar voor onze geld, het eten was verrukkelijk. Na het afrekenen nog naar het hotel voor koffie en een gezonde dosis slaap

Lekker geslapen worden we uitgerust wakker. We ontbijten voor de tweede keer deze reis op onze kamer. Wat we gisteren gekocht hadden, smaakt goed en het yoghurt met cerial is zelfs verrukkelijk. Na het douchen maken we ons klaar voor een ritje van ruim vier uur. Het is niet koud als we wegrijden 18 graden om precies te zijn. We rijden Midland uit door een landschap omgeven door ja-knikkers. Lilian is zo geobsedeerd door ze dat ze pertinent een foto van een zo’n monster wil maken. Tja en wat doe je dan als je een fotogenieke toestel ziet. Ja je remt af van 130 km per uur naar 0 op een doorgaande snelweg. Maar dat levert natuurlijk een mooi plaatje op. We gaan weer verder en na een kleine anderhalve uur is het eigenlijk tijd voor een pi(t)stop. Lilian en ik stappen uit om onze behoefte te doen en merken dan dat de temperatuur echt behoorlijk gedaald is naar 55 graden Fahrenheit (13 graden Celsius). En met een stevige wind voelt het echt koud aan met je polo met korte mouwtjes. Wij zijn voor we weggaan overeen gekomen dat we vandaag een stukje route 66 en de Cadillac ranch zouden doen. Je raadt het al dat wordt het dus niet. Op het allerlaatste moment bedenken we ons en nemen de afslag naar Palo Duro Canyon State Park. We rijden er recht op af en zouden het in een keer gehaald hebben als er geen afslag was geweest die roet in het eten gooide. De Tomtom gaf aan deze weg te nemen. Dit keer duurde het even, niet te lang… Maar we reden nog even door, omdat we steeds gebouwen zagen die op een visitorscenter leken. Het waren privéwoningen die op het State Park uitkeken. Na teruggedraaid te hebben en weer op de kruising aangekomen hebben we de gok genomen om nog een stuk door te rijden. En achter de eerste de beste bocht lag de ingang van het Park. Na afgerekend te hebben bij de kiosk rijden we naar het visitorcenter. Hier worden we niet echt wijzer. Er staat een kleine oude dame die eigenlijk enkel geïnteresseerd is in het verkopen en inpakken van de toeristenprullaria. Dus op eigen houtje het rondje gedaan. Dit was geen verkeerde keus. Wat een prachtig park is dit. Je rijdt naar beneden de canyon in en dan is het genieten, foto’s nemen en filmen, maar alles is mooi en prachtig. Na nog de nodige selfies te hebben gemaakt, blijkt het toch al weer tijd geworden om naar het hotel te rijden om ons in te checken. Dus eerst op naar het verkeerde hotel. Gelukkig was de receptionist zo vriendelijk om ons de juiste richting te geven van het hotel dat we geboekt hadden. Het ligt twee blokken verderop. Op de kamer gaan we op zoek naar een geschikt restaurant voor het avondeten. We hadden het er gisteren al over dat een Outback een lekkere afwisseling zou zijn van al dat Mex-Tex eten. Als het niet te ver van het hotel zou liggen was dit wat we wilden. We hebben geluk op nog geen tien minuten zit er één. 

Dus ik zie Lilian heel langzaam heel gelukkig worden. Hop de wagen in en naar de Outback. 

Het is er niet druk en we krijgen een leuke plek in een booth. Lilian zit nog steeds te glimmen als de serveerster onze bestelling opneemt en het eerste item, een kwart ijsbergsla met blue cheesedressing gebracht wordt. Daarna een primerib met frietjes. Het is zoals gebruikelijk weer zeer goed en we eten met smaak. De bordjes zijn dan ook snel leeg en met gevulde maagjes naar het hotel om koffie te drinken, douchen en slapen. Wat was dit weer een geweldige en vermoeiende dag. 

Normale tijd opgestaan en ons aangekleed voor het ontbijt, we zien op de tv en kijkend uit het raam dat het koud en druilerig weer is. Dus ons warm aangekleed. Lekker ontbeten met wafels en eieren met spek. Toetje natuurlijk een yoghurt. Uitgecheckt lopen we naar de wagen en laden deze in. Nog even tanken en dan op weg naar de Cadillac Ranch. We zitten nog niet goed en wel op de snelweg en we krijgen een bui. Donder en bliksem en geen hand meer voor ogen zien en hagelstenen zo groot als knikkers. Ja, dat was pas wat. We dachten beide dat de voorruit of anders wel het glazen dak van de auto het zou begeven. Het was namelijk net of er op ons geschoten werd. Vele locals schuilde onder de viaducten bij de snelweg, afwachtend tot het weer begaanbaar werd. Wij lieten ons niet van de wijs brengen en reden iets harder dan stapvoets door tot we meer zicht kregen. Na een kleine tien minuten was daar de afslag naar de Cadillac Ranch. Door het slechte weer was het pad naar de Cadillac’s modderig en spekglad. We keken elkaar aan en besloten het er toch op te wagen. We moesten door een soort draaihek en dan een kleine 150 meter door een tarweveld naar de Cadillac’s die met de neus in de grond opgesteld in het veld stonden. We waren nog niet door het hek of we werden aangesproken door een man die na ons het veld inliep. “Of hij foto’s van ons mocht maken want hij wilde deze op zijn Facebook plaatsen met de opmerking dat wij twee gekken uit Nederland met dit slechte weer toch de moeite namen om naar zijn Cadillac’s te komen kijken”. Natuurlijk vonden we dit niet erg. Zo kreeg ik er ook een volger bij op Instagram.

Maar na een paar uitglijders en schuivers besloot Lilian nog enkele meters door te gaan, maar ik had het wel gezien. Het was zo erg dat we over de tarwe moesten lopen om niet op onze snavel te gaan. Nadat Lilian nog enkele foto’s had gemaakt maakte we rechtsomkeer. We glibberden terug en toen we weer op de weg stonden zagen we pas goed hoe we eruitzagen. Niet dus!

Wat een bende, onze schoenen waren doorweekt en zaten onder de rode modder en onze broeken waren ook toe aan een wasbeurt. Het ergste is dat Lilian en ik dachten met deze broeken de terugreis aan te vangen. Maar eerst hebben we onze schoenen en sokken vervangen. Dus achterklep en de koffers open om droge sokken en schoenen aan te trekken. In ieder geval hebben we dit mooi maar weer meegemaakt. We draaien de wagen en rijden nu naar het stukje naar het noorden om dan bij het stukje van route 66 te komen die in Amarillo ligt. Enkele afslagen later draaien we na een, zoals we ondertussen gewend zijn, een verkeerde afslag toch route 66 op. Hier zijn nog originele gebouwtjes zoals ze in de tijd dat route 66 nog de doorgaande weg was en het Zuiden met het Noorden verbond. In deze gebouwtjes zijn allemaal leuke winkeltjes cq boetieks gevestigd. We gaan een gezellig winkeltje binnen en vallen op een witte schaal die we dan ook besluiten aan te kopen als fruitschaal voor de keuken van ons nieuwe huis. Na nog wat rond gesnuffeld en prietpraat met de winkelierster te hebben gedeeld is het tijd om naar Graham te rijden. Dit is een flinke rit. Vijf uur hebben we voor de boeg. Het is gelukkig niet allemaal highway’s. We komen ook echt in het gebied van de ‘plains’ en het is er wonderschoon. 

We maken rond de middag een lunchstop bij een Subway en nemen een gezond broodje. Na deze lunch gaan we weer verder. Op sommige wegen komen we geen kip tegen, behalve de schildpad, en ik lieg niet, die overstak. Ik kon hem nog net ontwijken door hem in het midden van de wagen te houden en over hem heen te rijden. Rond half vijf komen we aan bij de Ranch waar we twee nachten blijven. Wat een super locatie is dit zeg echt authentiek. We krijgen een leuke kamer met uitzicht op het land erachter. Dit is geen weiland zoals wij dit kennen maar een heuvellandschap met bomen en struikgewas waar tussendoor grassen groeien. Als we zijn gesetteld in de kamer is het eigenlijk etenstijd. We vragen ons af wat we zullen gaan eten. We hebben ook een Italiaan gezien in Graham. De Ranch ligt op 12 mijl van de stad en bij de Ranch zit ook een steakhouse. Het is of de een of de ander. We lopen naar buiten met het idee om bij de Italiaan te gaan eten maar besluiten ook even bij de steakhouse te gaan kijken. Een beperkte kaart hebben ze, maar wel aantrekkelijk. Voor we het weten stappen we naar binnen om te eten. Scheelt toch weer een rit heen en weer. We zitten bij het raam met een prachtig uitzicht en bestellen twee bier. Ondanks dat het niet erg druk is in de steakhouse laat dit behoorlijk op zich wachten. Maar op een gegeven moment komt er toch bier aan. We kijken naar het bier en vragen: “Dit zijn toch niet de biertjes die we besteld hebben?” 

Dit blijkt het geval te zijn, we hebben de verkeerde biertjes gekregen. De ober verontschuldigd zich en gaat op weg om het juiste te halen. Hij komt echter terug met één biertje en het verhaal dat het vat leeg was en hij het laatste over zichzelf heen kreeg. Het verkeerde biertje hoeven we niet te betalen en hij vraagt we een ander biertje wilde hebben. We zeggen nee, dus hebben we drie voor de prijs van een. Het zijn nog lekkere biertjes ook. Hierop bestellen we ons eten allebei kip maar wel anders klaargemaakt met twee verschillende side dish. We zitten al een tijdje gezellig, want dat is het daar wel, te wachten op ons eten, wat maar duurt en duurt. De ene grap na de andere maken we, zoals moeten ze de kip nog vangen enzo. Maar uiteindelijk komt de kip op tafel. En we moeten bekennen dat het eten goed is. Na het eten, lopen we nog een rondje om de omgeving te verkennen. Wat een leuke plek is dit. We vinden het zwembad wat enige tientallen meters verder op ligt. ( je zou bijna met de auto erheen moeten). Er staan ook nog enkele cabins bij het zwembad en we bekijken ze. We lopen daarna terug naar het hotel om de routine te doen: koffie, douchen, website bijhouden en slapen.

Als ik dit zit op te tikken onder de veranda, achter ons hotel, dondert het en er valt regen. 

Maar ik begin bij het begin van vandaag. We worden kwart voor zeven wakker met het besef dat we geen lange afstand hoeven af te leggen. Dit wordt een zogenaamde rustdag. Dus uiterst relax staan we op en maken ons klaar met de vouchers in ons hand om te gaan ontbijten. Simpel, smakelijk en doeltreffend. We lopen naar buiten om het weer te checken. Aan de voorkant van het hotel is ook een veranda en in het bereik van de zon. We pakken de twee schommelstoelen en blijven plakken. IPadje erbij en genieten. Later dan de bedoeling gaan we naar boven om de tandjes te poetsen en we maken ons op om een stukje op het landgoed te gaan lopen. De “stables” is het doel dit ligt op 30 minuten afstand van het hotel. Onderweg komen we drie silo-achtingen tanks tegen. We vragen ons af waar die voor dienen, maar we kunnen ons er geen voorstelling van geven. Wat we ook al meerdere keren tegen komen is een cowboy in een jeep. Die wordt ook niet moe van het heen en weer rijden, zeggen we tegen elkaar. Bij de stallen aangekomen treffen we niemand behalve de paarden die in de boxen staan aan. Ik ben alweer aan de terugweg begonnen als dezelfde cowboy in zijn jeep voor de derde keer komt aanrijden en vlakbij Lilian deze tot stilstand brengt. Lilian vraagt aan hem waarvoor de drie tanks dienen. Het antwoord is dat hier de opgepompte olie in wordt opgeslagen. Het blijkt dat deze ranch ook nog olie oppompt. Het blijkt dat er op drie plaatsen nog olie omhoog gebracht wordt. We mogen ook van hem dichter bij de paarden komen. Hiervoor moeten we een ijzeren hek openen en kunnen we dichter bij de paarden komen om deze te aaien. Als we druk bezig zijn met de paarden komt er een oude cowboy naar buiten. Hij begint een heel gesprek met ons, zoals elk gesprek dat we hier hebben. Het gesprek ontwikkeld al snel of we niet zin hebben in horseback riding. Hij heeft een hele leuke paard voor Lilian in de aanbieding. Dit paard gedraagt zich namelijk anders bij vrouwen dan bij mannen, veel vriendelijker. We maken nog enkele grapjes en bedanken hiervoor. Een ritje kost € 110,00 per persoon voor 90 minuten. Hierop besluiten we terug te lopen naar het hotel. Ondertussen loopt de temperatuur best wel op naar 25 graden met een flauw zonnetje. Omdat de weg heuvel opwaarts ligt is het best vermoeiend en bezweet komen we terug bij het hotel. Waar ik aan een verschoning toe ben. Even van polo wisselen om naar Graham downtown te rijden. Hier hebben ze naar eigen zeggen “ The biggest Square” van de States. Dat willen we wel met eigen ogen zien. Inderdaad is het een groot en prachtig plein, met leuke winkeltjes en gemeente huis (city hall) en justitie. We doen enkele winkeltjes aan. We bedenken ons dat er een Wallmart aan de terugweg ligt en dat we hier wel een biertje kunnen scoren om op de veranda achter het hotel met een chippie te nuttigen. Helaas zijn er geen losse Coronaatjes te vinden. Enkel sixpacks. We besluiten dan maar om geen biertjes maar wijn te nemen, er is wel een klein een verpakking wijn, een Chardonnay uit Zuid Afrika. Nu we er toch zijn scoren we voor morgen een broodje voor onderweg. Het is toch wel twee uur rijden voordat we bij het vliegveld van Dallas is. Terug in het hotel checken we in bij Lufthansa. We veranderen nog even de stoelen en dan is dat geregeld voor de terugvluchten van morgen.

We zitten nu dus op de veranda achter het hotel en eten chips weg met een bekertje chardonnay. Nu ons enkel nog druk maken over wat we zullen gaan eten vanavond. 

We wilden net overeind komen om naar de kamer te gaan om ons om te kleden voor het diner, komt er een man op ons af die even tevoren ook op de veranda was komen zitten. We kijken hem afwachtend aan en hij begint van. “Ik hoorde dat jullie Nederlands spreken” met een Amerikaans accent. We vertellen hem dat we Nederlanders zijn. Hij zegt dat hij het leuk vindt om Nederlands te horen. Hij vertelt ons dat hij in Den Haag woont en dat al voor dertien jaar. Verder zegt hij dat hij in juli gaat trouwen  met zijn Canadese vriendin die ook in Nederland woont voor een x aantal jaren en dat ze beide de Nederlandse nationaliteit hebben aangenomen. Hij is hier voor werk en we komen te weten dat hij Nederland een fantastisch land vindt en dat hij waarschijnlijk niet meer terug migreert naar de USA. Wat we begrepen hebben, komt hij oorspronkelijk uit Boston. Het was een leuk gesprek en we nemen afscheid. We gaan naar boven om ons om te kleden, het is ondertussen fris geworden. Bij het verlaten van de kamer begint mijn iPhone alarm te geven. Het weer wordt zo slecht dat er een flood alarm afgaat, met de tekst om wegen die onder water kunnen komen te vermijden. Wanneer we een tafel aangewezen hebben gekregen, gaat de iPhone van Lilian af, hetzelfde alarm. De ober moest erom glimlachen en vertelde aan Lilian, ik was ondertussen naar buiten om een foto van de lucht te maken, dat zojuist alle telefoons afgingen door het alarm. De lucht was echt spectaculair met aan de ene kant donkere regenlucht en aan de andere kant een nog heldere lucht. Weer aan tafel heeft Lilian al bier besteld en omdat we weten wat we wilden eten was dit snel besteld. Een Ribeye van 25 á 26 oz. voor twee. Met een salade vooraf en twee side dishes. Wat was dit lekker, de salade was alleen al geweldig maar de Ribeye, we moesten hem aansnijden waar de ober bij was om te kijken of deze goed was, is zelfs overheerlijk. Wat een verwennerij, heerlijk om zo de vakantie af te sluiten. Naar boven en nog een kop koffie en dan slapen, morgen ontbijten, uitchecken en dan twee uur rijden om bij het vliegveld aan te komen en … het weer voorspelt niet veel goed. Zware donderstormen. Maar dat zien we morgen wel.

Wakker geworden op de “normale” tijd, lekker langzaam aan gedaan, dat betekent eerst rustig in bed de tv aan en een beker thee, die Lilian op de kamer heeft gemaakt.

Dan douchen en ontbijten voor het laatst op deze vakantie in dit hele leuke Ranch hotel. We kijken op de iPhone en krijgen bericht van Lufthansa dat de vlucht vertraagd is met een half uur. Hier worden we nog rustiger van. Doordat er slecht weer is voorspeld met thunderstorms en veel regen, besluiten we toch op tijd weg te rijden. Als we de weg opdraaien, breekt de zon door en klaart het op. We verwonderen ons erover dat we het droog houden en redelijk weer hebben zo gaat de reis voorspoediger dan verwacht. Voor we de huurauto gaan inleveren nog even aftanken en een broodje eten. Bij het inleveren wijzen we degene die ons inklaart op onze “lone star” en wordt er een reçuutje getekend. We worden met de rental car bus verder naar het vliegveld getransporteerd. Enkel nog de koffers afgeven en dan door de veiligheidscontrole, waar Lilian haar schoudertas ertussen uit wordt gehaald voor iets wat hierin zit. O,o, zegt ze het is zeker mijn camera die ik erin heb laten zitten. Dit zegt ze ook tegen de veiligheidsbeambte. Deze glimlacht en zegt: Nee, ik zal je laten zien wat het is en houd een half opgedronken flesje water omhoog. Het lijkt wel toveren dit is het flesje water dat we zojuist nog kwijt waren. Dus gevonden! We dachten dat we het hadden laten staan bij de kofferafgiftebalie. Nu we door de beveiliging zijn, slenteren we wat rond bij de Gates en besluiten nog wat te eten. Dit gebeurt dit keer bij Applebee’s. Het worden twee burgers met een plaatselijk biertje genaamd Dallas white. 

Smaken beiden prima. Alleen de biertjes, oeps dat hadden we niet voorzien, die zijn meer dan $10,00 per stuk, dat is dus schrikken maar goed, ze smaakte dan ook prima

Het instappen verloopt vlotjes omdat we achterin het vliegtuig zitten mogen we als eerste naar binnen. Plaatsen zijn aan de linkerkant, kan Lilian nog naar buiten gluren.  Beiden hebben we het idee dat deze vlucht rommelig verloopt, passagiers en bemanning zijn erg druk. Terwijl we in het begin veel turbulentie hebben door het slechte weer boven Amerika. We komen de negen en een half uur door met films kijken en op de iPad gluren. En dan komt de luchthaven van Frankfurt in zicht. Doordat we een half uur vertraging hadden heeft de piloot in het begin de kuierlatten erin gezet en nu bij het landen laat hij het toestel als een blok naar beneden vallen. We hebben hierdoor last van onze oren. 

Op het vliegveld horen we dat we een vertraging van een half uur hebben, even later ook nog een gatewisseling en daar nog bovenop nog eens twintig minuten extra vertraging. Maar als we dan uiteindelijk in de Airbus 321-100 zitten, zitten we dan ook echt riant. Bij de nooduitgang en de vlucht naar Amsterdam gaat dan ook op “rolletjes”. Het duurt even voordat de koffers van de band afkomen, maar dan naar de bus en naar de wagen en dan thuis. Vermoeid maar genoten van een hele fijne vakantie